Fan van Brussels Airlines
Het was een prachtig plan dat na een lange aanloop eindelijk vorm had gekregen. Mijn man en ik zouden in april, samen met onze dochters, naar New York gaan. We hadden wat te vieren, we hadden kerst en andere cadeaus enkele jaren in één pot laten samenkomen en aldus zouden wij – ook wel de familie West Side Story genoemd – niet alleen de stad der steden zien, maar ook de musical in de nieuwe versie van Ivo van Hove en Anne Teresa De Keersmaeker. Folie boven op folie. Eén keer in een mensenleven vonden we dat kunnen.
Met het air van de doorgewinterde reiziger legden we in oktober vorig jaar eerst de tickets voor de voorstelling vast, vervolgens een hotel en dan pas de vluchten. Wij gingen online niet op zoek naar de goedkoopste mogelijkheden, maar stapten gewoon een reisbureau binnen en boekten bij Brussels Airlines. Wij houden nu eenmaal van lokaal winkelen, zelfs als je dat met Teutoonse tongval moet uitspreken.
Wij hebben New York niet gezien, West
Side Story evenmin. Het bedrag van de kaartjes werd door Broadway Theatre op eenvoudig verzoek geretourneerd. De hotelboeking werd kostenvrij geannuleerd. In beide gevallen vergezeld van inlevende en persoonlijke boodschappen.
Brussels Airlines daarentegen. Een website die van ‘zoekfunctie’ een letterlijke toepassing maakte. Telefoneren werd me afgeraden. (De aardige man van het reisbureau: ‘Ik kan je de nummers geven, maar je kunt refunds niet bereiken hoor, wij ook niet.’) Een bedrijf dat niet op een decibel meer of minder kijkt, hield zich plots zeer koest. De neerbuigende arrogantie van zo’n tent: promoveert haar klanten tot kredietverschaffers in bijberoep, maar vertikt het om behoorlijk met ze in dialoog te gaan als de nood daartoe het hoogst is.
Uiteindelijk werd ons de kans geboden om ‘eenmalig gratis’ – alsof het een exclusief presentje was – de vluchten om te boeken: binnen de paar weken beslissen waarheen, uit te voeren binnen het jaar.
De reizigers moesten dezelfde namen hebben als op de bestaande tickets. Dezelfde tarieven waren evenwel niet verzekerd (die tickets werden vast goedkoper).
Via deze krant vernam ik dat de persdienst van Brussels Airlines na enig aandringen (en zo te lezen niet van harte) wilde gezegd hebben dat terugbetaling ook een optie was (DS 1 april). Maar: we moesten wel helemaal achteraan in de rij gaan staan. Gedurende naar schatting anderhalf jaar. Op het herhaaldelijk geformuleerd verzoek dat zou worden genoteerd dat wij terugbetaling verkiezen, kwam geen antwoord.
Inmiddels wil ook de Belgische overheid er mee op aandringen dat omzetting
naar andere vliegreizen verplicht zou worden gemaakt (DS 30 april). Kan dat zomaar? Kun je gedwongen worden om in een vliegtuig te stappen? Om een trip die de mist is ingegaan per se over te doen, ook al is de aanleiding gepasseerd en de goesting weg? Hoe zit dat met mensen die voor professionele doeleinden hadden geboekt, voor – ik zeg maar wat – een congres of zo: moeten die ook lukraak een bestemming kiezen, zelfs al valt daar niets nuttigs te rapen? Hoe kan een overheid die zelf de grenzen gesloten houdt en haar burgers bij herhaling voorhoudt dat het nog erg lang zal duren voor we weer aan de vroegere gang van zaken toe zullen zijn, diezelfde burgers verplichten om een vliegbestemming te kiezen? Mag die burger niet uit voortschrijdend inzicht besluiten dat vliegen niet langer een optie is?
Ik hoop dat Test Aankoop (waar wij al decennialang lid van zijn) of een andere organisatie die consumentenbelangen behartigt, hier de schouders onder wil zetten. Classaction heet zoiets toch? Wij doen mee.