NACHTEGAAL

Noem ons naïef, maar we wilden zo graag eens een nachtegaal in onze tuin, dus toen we een vogel hoorden fluiten, wísten we dat er een nachtegaal in onze tuin zat. Met de verrekijker keken we een voor een naar het vogeltje dat virtuoos op het einde van de tak van jetje zat te geven, de bek in de lucht gestoken als de trompet van Dizzy Gillespie. De vogel moet zich hebben afgevraagd waarom die mensen onder hem daar zo opgewonden waren, terwijl hij gewoon indruk wilde maken op een vrouwelijke soortgenoot enkele bomen verderop. Baltsen met een vals positief resultaat.

Op lange autoritten luisterden we vaak naar het sprookje van Hans Christian Andersen, in de zotte bewerking van Het Geluidshuis. De cd ging stuk, zoals de mechanische nachtegaal zelf, maar we konden ondertussen het hoorspel uit het hoofd nazeggen en nazingen.

De nachtegaal gingen we associëren met vakantie en zon.

Maar was dit een nachtegaal? ‘Bijna iedereen heeft wel eens gehoord over de fabelachtige zangkwaliteiten van de nachtegaal. Slechts weinigen hebben hem ook gezien’, las ik. Het kon evengoed een tuinfluiter zijn, een heggenmus, winterkoning, fitis, tjiftjaf, Cetti’s zanger of zwartkop? Vogelpik in Gods volière.

Maar je moet de wereld niet willen platdetermineren. Vanaf nu zit er in onze tuin een nachtegaal in het diepst van onze gedachten. De gedachtegaal en de tuinpretbederver. Ik

heb ze allebei gemeld op waarnemingen.be.