NIET ONBEZORGD TERUG NAAR DE KLAS
De scholen gaan vandaag weer open. Gedeeltelijk althans, en voor sommige kinderen. De afgelopen weken hebben ouders en leerlingen ervaren hoe belangrijk scholen en leerkrachten zijn. Niet alleen voor de intellectuele, maar ook voor de sociale en psychische ontwikkeling van de kinderen. De coronacrisis heeft scherp blootgelegd welke beroepsgroepen belangrijk zijn voor het fundament van onze samenleving – leerkrachten behoren daar zeker toe.
Het is niet met een onbezwaard gemoed dat de scholen hun deuren weer openen. De looprichtingen, dranghekken, linten, geboden en verboden creëren geen onbezorgde sfeer. Ze voeden – ongewild misschien – de angst bij ouders, leerkrachten en kinderen dat het toch niet veilig is. Met als nefast gevolg dat sommige kinderen die het wel zouden mogen, toch niet naar school gaan. Terwijl de school voor hen bij uitstek de enige plek is waar ze onbezorgd kind kunnen zijn.
De gedetailleerde draaiboeken die de onderwijskoepels met de beste bedoelingen hebben opgesteld, en de rigide manier waarop scholen de regels uitvoeren, om toch maar te voldoen aan alle veiligheidscriteria, leiden af van de missie van het onderwijs. Ze hebben directeurs en leerkrachten zoveel energie gekost dat de vraag is of de scholen nog wel aan hun kerntaken toekomen: lesgeven, intellectueel uitdagen, sociale en emotionele vaardigheden aanleren. Scholen doen ongetwijfeld erg hun best, maar als de regels zo streng zijn dat leerlingen van een eerste leerjaar slechts twee halve dagen per week les kunnen krijgen, dan is dat geen ernstige vorm van onderwijsverstrekking meer.
Uit deze periode kan het onderwijs ongetwijfeld veel lessen trekken, onder meer over digitaal lesgeven. Maar deze heropstart kan geen generale repetitie zijn voor september. Na de zomer zal het virus niet verdwenen zijn, en anderhalvemeterscholen zijn op lange termijn geen houdbaar model. Daar hebben de meeste scholen de plek en de leerkrachten niet voor. We zullen creatiever moeten zijn om het risico op besmetting te verminderen. Tegelijk zullen we, om de leerachterstand en emotionele gevolgen te beperken, moeten accepteren dat een risicoloze samenleving een illusie is. Anders wordt voor onze jeugd de collateral damage erger dan het virus zelf.
Vraag is of scholen wel toekomen aan hun kerntaken, nu veiligheidsregels zoveel energie kosten