PINGPONGEN

Hoe vaak heb ik tijdens vergaderingen niet gedacht: dit had een mail kunnen zijn. Geen wonder dat dat zinnetje een bekende meme geworden is. Ik haatte vergaderingen toen ik nog in de jeugdsector werkte. Stafvergaderingen vond ik het allerergste. Ik praatte immers met de collega’s tijdens onze lunch en koffiepauze. Vooral voor leidinggevenden leken ze belangrijk.

Tijdens stafvergaderingen spendeerde ik het grootste deel van de tijd met het observeren van de anderen. Wie nam aandachtig notities? Wie zat duidelijk met iets, en wipte met zijn voet op en neer tot de variaronde? Die ronde was eigenlijk het belangrijkste moment. Daar werden de nieuwe ideeën gepitcht, dreven de oprechte frustraties boven.

Tegenwoordig lijkt elke Zoommeeting zo’n variaronde. We verspillen geen tijd meer aan ‘wat heb je deze week gedaan?’, maar gaan recht naar ‘wat is het plan?’. Ik vind dat fijn. Wie heeft er zin om voor zo’n scherm een rondje banaliteiten af te haspelen?

Toch ben ik blij vandaag nog eens te kunnen deelnemen aan een echte vergadering. Pingpongen over ideeën met iemand die je in de ogen kunt kijken, is waardevol. En, eerlijk, zelfs een stafvergadering van weleer zou ik appreciëren, nu ik al zo lang geen andere volwassene dan manlief sprak. Vertel me over je week, zou ik vragen, aandachtig notities nemend.