‘Ik schaamde me omdat ik besmet was geraakt’
Vanaf maandag mag er weer bezoek binnen in de woonzorgcentra. De voorbije drie weken werden op veel plaatsen ‘raambezoeken’ geregeld. ‘Zo is het goed. Ik heb mijn kinderen gezegd dat ze nog niet moeten binnenkomen. Ze moeten het gevaar niet opzoeken.’
BRUSSEL I Juliette Landsheere (82) zit voor het raam in de cafetaria van SintVincentius in Avelgem. Aan de andere kant zit haar dochter Katrien. ‘Natuurlijk ben ik blij. Ik heb haar twee maanden niet gezien’, zegt de moeder. ‘Ik heb haar veel gezien op Facebook, want ze staat graag op foto’s’, zegt de dochter.
In dit woonzorgcentrum in de Vlaamse Ardennen is het virus tot nu toe niet binnengedrongen. Mevrouw Landsheere is er in kortverblijf, sinds het dagcentrum de deuren sloot. Ze heeft beginnende dementie. Na corona moet ze terug naar huis. ‘Ik wou dat ze kon blijven’, zegt de dochter. ‘Ze is hier graag, en het is hier veilig. Maar ze mag nog niet van de directeur. Ze is nog te goed.’
Simonne Christiaens (bijna 93) heeft vanuit haar kamer op de eerste verdieping al vaak gewuifd
Juliette Landsheere (82) ziet haar dochter Katrien voor het eerst in levenden lijve terug. Wel nog met naar haar kinderen. Ze heeft er vijf. ‘We babbelen veel aan de telefoon. Ik hoor dat ze gezond zijn. Zelf ben ik ook goedgekeurd. Goed, hé?’
Ze heeft nog niet beslist wie van hen er vanaf volgende week binnen op bezoek mag komen. ‘Het is moeilijk kiezen.’ Enkelen zijn al op raambezoek geweest. ‘Ze zagen dat mijn coiffure veranderd is’, zegt mevrouw Christiaens, verwijzend naar het uitgroeiende grijs in haar mooi gekapte haardos. De medewerkers van het wzc nemen nu het werk over van de kappers. ‘Normaal komt mijn eigen kapster mijn haar kleuren, maar zij mocht niet binnen.’
‘Ik ben wreed content over de voorbije periode’, zegt Laura Baert (98). Ze is geboren en getogen in Avelgem, en heeft een grote familie, die wisselend op raambezoek komt. Vandaag zijn twee schoondochters aan de beurt.
‘De directeur en het personeel tussen hen in. doen hier enorm hun best’, zegt mevrouw Baert. ‘Ze trakteerden ons geregeld op een verrassing, zoals oliebollen. Ze liepen voortdurend met die laptops rond, om ons te laten skypen. Wij altijd maar vragen stellen over die corona, en zij telkens vriendelijk antwoord blijven geven. En al het andere werk moest ook gebeuren. Respect!’ Heel eerlijk: ‘Ik ben erg content dat het voorbij zal zijn.’
Terug naar normaal wordt het nog niet, zegt directeur Ken Wagner. ‘Experts waarschuwen nu al voor een tweede piek. Daarom willen wij geen bezoek op de kamers. Alleen in de cafetaria, op afspraak en onder strikte veiligheidsvoorschriften. Misschien blijft het wel zo tot aan de zomervakantie, of langer. We moeten alert blijven.’
Toertje met de auto
In het woonzorgcentrum Akapella in KapelleopdenBos sloeg het virus al in de eerste weken van de lockdown hard toe. Er overleden 23 bewoners ten gevolge van het virus. Het begon in de assistentiewoningen, waar een meerderheid van de 39 bewoners besmet raakte. Vier onder hen overleefden dat niet.
Maria Smets (86) en haar dochter Els (51) hadden geen beademing nodig, maar waren toch erg ziek. ‘Zo’n dodelijke vermoeidheid, en niets hielp, zelfs niet op ons bed gaan liggen.’
‘Het was schrikken hoe ze hier binnenkwamen om ons eten te brengen: helemaal ingepakt en altijd gehaast. Ze hebben echt een gevecht geleverd tegen dat virus. Op een dag kwamen ze met drie binnen om onze flat te ontsmetten – dat deed maar raar. Ik was beschaamd dat wij besmet zijn geraakt. Ook al is het waarschijnlijk toeval geweest. Het ergste: mijn dochter, die bij de geboorte een hersenletsel opliep, zien lijden. Ze is negen kilo vermagerd!’
‘Ik ben nu echt wel een beetje jaloers op leeftijdsgenoten die thuis wonen’ MARIA SMETS