‘We lijken geborgenheid te zoeken in het onheil’

Op hun tweede album ‘Neon fever dream’ graven Compact Disk Dummies in het verleden om zo de toekomst beter te begrijpen.

Vier jaar geleden spraken we Compact Disk Dummies in de kinderafdeling van een Brusselse boekenwinkel. Een surrealistische plek voor een onstuimig elektroduo uit het WestVlaamse Desselgem, maar niets in vergelijking met de koortsdroom waarin ze ons nu katapulteren.

Met Neon fever dream schilderen de broers Lennert (27) en Janus Coorevits (25) een dystopische toekomst in pastelkleuren, met visioenen over seks met hologrammen, killer drones en een ontsporend klimaat. Maar wel op een dancebeat, want als we dan toch richting de Apocalyps struikelen, gooien we maar beter de benen los.

‘Je zou kunnen zeggen dat we profetisch zijn geweest’, schokschoudert Lennert Coorevits wanneer we opperen dat hun tweede album prima spoort bij deze troebele coronatijden. ‘Maar dat is niet zo moeilijk. Over tien jaar zal de wereld vast nog altijd even fucked zijn.’

Terwijl de Rock Rallylaureaten van 2012 op hun debuut al probeerden uit te vlooien welke radertjes in het grotere geheel ze als begintwintigers waren, dan is Neon fever dream de postcomingofageplaat. ‘Onze generatie zit met complexe vragen’, zegt Janus Coorevits. ‘Die wilden we uitvergroten.’

De koortsdroom die de jongens voor ogen hadden, kiemde in de jaren 60, bij de absurde toekomstbeelden die auteurs als J.G. Ballard en Philip K. Dick in hun scifinovels uittekenden. ‘Het grappige is dat die nu werkelijkheid zijn geworden’, zegt Lennert, meewarig het hoofd schuddend.

De oudste Coorevits, die beeldende kunst studeerde aan het Kask, stelde zich voor hoe hij zou ontwaken op Times Square, na een jarenlange coma. Een schokeffect dat de Dummies een unheimisch tintje meegaven op de hoes van Neon fever dream, die ze samen met fotograaf Athos Burez vormgaven.

‘Een hotel zakt weg in drijfzand, een auto verdwijnt in het zwembad’, vertelt Lennert. ‘Het water staat ons aan de lippen, bijna letterlijk. En toch staan we er op ons dooie gemak naar te kijken. Ondanks alle wakeupcalls lijkt het ons allemaal weinig te kunnen schelen.’

‘I wanna live an easy life, a big house in the countryside’, verwoordt een van de songs dat vluchtgedrag. ‘Door verwarring en vervreemding sluiten we ons af’, zegt Lennert zuchtend. ‘Onze toekomst ziet er beangstigend uit, maar soms lijkt het bijna alsof we geborgenheid zoeken in het onheil.’

De song ‘Kyoto protocol’ doet het zonder tekst, maar je proeft het cynisme zo ook wel. ‘Dat is het beste voorbeeld van hoe wereldleiders een groots plan hebben dat alles gaat veranderen. En dan merk je zoveel jaar later dat dat niet zo is. Stilstand is een van de thema’s van deze plaat.’

Vuur

Ook ‘The drugs don’t work’ schetst die verlammende verwarring: ‘We’re the youth, ready to explode, full of fire, nowhere to go.’ Hoezo? Vorig jaar kwamen jongeren toch massaal op straat voor een beter klimaat? ‘Ja. Maar toch voel ik nog te veel onverschilligheid. We zitten vol vuur, maar we weten niet waaraan het te besteden.’

Alsof zijn generatie niet graag in het nu leeft, zegt Lennert. ‘Nostalgie is koning, in de muziek, maar ook in series als Stranger things en The end of the fucking world, die zich afspelen in een niet nader genoemd, geromantiseerd verleden. Dat wentelen in het onbestemde verleden vind ik gevaarlijk.’

Zo donker de thema’s zijn, zo kleurrijk is hun elektropop. Met deze plaat kun je zowel bij een clubje toekomstfilosofen, als een in zweterige danceclub terecht. En dat mag ook wel voor een groep die op de jongste MIA’s Lost Frequencies, Regi en Dimitri Vegas & Like Mike aftroefde in de categorie beste dance.

Al begint alles met de broeierige jazzsax van Mattias De Craene, alsof we in een blaxploitationfilm zijn beland. ‘De voorbije vier jaar hebben we onze horizon stevig verbreed’, legt Janus uit. ‘Als huisband van De ideale wereld konden we veel experimenteren, en we staken veel op bij het maken van de klankband voor de VTMserie De kraak.’ Janus ontdekte ook de detectivereeks Columbo uit de jaren 70, ‘die qua sfeer perfect bij de plaat paste.’ Lennert luisterde op zijn beurt naar Steve Reich en François de Roubaix’ soundtrack voor de seventiesfilm Les lèvres rouges.

Voor een futuristisch manifest kijken de heren wel vaak terug in de tijd. ‘Ja, maar we voegen daar wel het nu aan toe’, oppert Lennert. ‘Als je alleen het verleden kopieert, is je toekomst voorbij.’

‘Nostalgie is koning, in muziek, maar ook in series als “Stranger things” en “The end of the fucking world”. Dat wentelen in een onbestemd verleden is gevaarlijk’’

Neon fever dream

is nu uit