Welpen komen toerisme helpen
Zomervakantie in het binnenland? Geen probleem. We hebben voor u vooreerst in de aanbieding: het strand van SintAnneke. Vooral voor de oudere medemens – die in deze crisis al te vaak over het hoofd gezien wordt en door sommige topeconomen met een coronataks en zelfs met uitsterven wordt bedreigd – is deze bestemming een regelrechte aanrader. Daar werden we deze week aan herinnerd in een aflevering van Twee tinten grijs (op Eén), waarin Kreunergitarist Jan Van Eyken en klankman Pascal Braeckman het leven na het pensioen verkennen. Dit om redenen die OnzeLieveHeer misschien uitgelegd krijgt, maar VRTprogrammabaas Olivier Goris wellicht niet.
In de aflevering van deze week (er zijn er meerdere gemaakt!) spoelden Jan en Pascal aan op de Antwerpse linkeroever, bij Radio Minerva: leverancier van easy listening, tweede thuis voor Frank Sinatra, Perry Como, Engel bert Humperdinck en gelijkluidenden. Bij Minerva geen plaats voor ketel of boenkeboenkemuziek, de uiterste tolerantiegrens voor nieuwlichterij ligt bij de boogiewoogie. We kunnen u mel den dat we inmiddels – in weerwil van de taalbarrière – fan en trouwe luisteraar zijn geworden (98.0 FM in Antwerpen of streamen).
Jan en Pascal zouden zich bij Minerva onder de diskjockeys mengen en uitzoeken of het hen ook zou lukken om enkele plaatjes aan elkaar te praten. We verklappen u liever niet hoe dit duizelingwekkende avontuur afloopt (maak het zelf mee op VRTNU), maar ach – spoiler – het loopt dus gelukkig goed af. Voor het zover was, contempleerden de twee rock’nrollers (zo genoemd naar een populair muziekgenre dat opgang maakte in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw) uitgebreid over de oude dag, in dialogen die een zekere levenservaring vragen om ten volle geapprecieerd te kunnen worden. – Stukske eten?
– Ik heb wel een hongerke.
– Mosselen bij de Frank?
– Ça va. Goed idee.
Stoemelings hebben we intussen al drie van SintAnnekes troeven aangestipt: het strand, Radio Minerva en mosselen bij Frank. Maar er zijn ook de zon (soms), de jachthaven, de minigolf, het uitzicht op de skyline van ’tStad en daartussen (geruststellend toch) de Schelde. We hopen dat we u niet te veel verrassen als we vertellen dat Jan en Pascal uiteindelijk het kritische seniorenpubliek volledig voor zich wonnen. Dat dankten ze aan een uitgekiende playlist, hun veerkrachtige voorkomen en hun memorabele bindteksten. ‘Mannen, mannen, mannen. Frankie Laine. Muziek is toch iets schoons. Het brengt emoties naar boven. Deze was speciaal voor Rozeke, meer bepaald voor haar man.’
Een tournee langs de Vlaamse woonzorgcentra ligt voorlopig nog niet vast, ook al omdat de bewoners daar de laatste tijd al genoeg te verduren kregen.
Noteer tevens voor deze zomer: Middelkerke. Anders dan in andere kustgemeenten zal burgemeester JeanMarie Dedecker er na 18 mei zijn plaat selijke politiekorps niet meer laten controleren op tweedeverblijvers. De federale politie (al dan niet onder com mando van Pieter De Crem) zal indien nodig worden herinnerd aan de regel van nietessentiële verplaatsingen. Dedecker noemt de afspraken die de kustburgemeesters maakten, ‘pestgedrag’ en ‘oogverblinding’. Zelf zweeg hij zolang hij zijn mond kon houden.
Het zal niet verbazen dat Middelkerke ook de eerste kustgemeente wordt waar dagjestoeristen weer welkom zijn. Zal JeanMarie voor zorgen. Dat er bij gebrek aan horeca een sanitair probleem dreigt, vindt Dedecker immers geen argument: ‘Wie naar
Middelkerke komt, zal met plezier zijn plas een dagje ophouden.’
Viroloog Steven Van Gucht volgt die redenering: ‘Het verdient inderdaad de voorkeur dat dagjestoeristen hun coronapartikelen weer mee naar huis nemen en daar onder een gesloten wcdeksel bewaren.’
Dat tweedeverblijvers nog altijd niet mogen terugkeren naar hun eigendom aan de kust, terwijl daar nochtans massaal kranen schijnen te lekken, blijft een raadselachtige beslissing van de Veiligheidsraad. Zelfs JeanMarie (te gast bij de aanbiddelijke Danira) kon er geen andere verklaring voor vinden dan dat de Walen liever hebben dat de toeristen hún kant op komen. We vermoedden al een Franstalig complot. Een kaakslag voor het Vlaamse toerisme. Het moet weer eens lukken. We schrappen van ons lijstje met mogelijke vakantiebestemmingen: de Ardennen (Allemaal! Behalve de Vlaamse).
‘We kunnen nu twee dingen doen: treuren omdat we niet naar het buitenland kunnen, of Vlaanderen opnieuw ontdekken.’
Soms zegt de minister van Toerisme verstandige dingen. Zuhal Demir wil de toeristen dezer zomer over Vlaanderen spreiden: ‘Als het te druk is aan de kust (lees: in Middelkerke), dan kunnen de mensen bijvoorbeeld naar de provincie Limburg komen.’
Een goed gekozen voorbeeld: Limburg, we voegen dat toe aan ons lijstje. Troeven genoeg: Bokrijk, Hasseltse jenever, Bokrijk. Sinds kort is daar nog een nieuwe attractie bijgekomen: de wolven. Wolvin Noëlla heeft namelijk welpjes geworpen. Wolven wérpen hun welpen. Niemand heeft ze al gezien, of weet hoeveel er zijn, maar er doken foto’s op van Noëlla zonder bolle buik. Dat kan alleen maar betekenen dat de wolvin plots van haar coronakilo’s af wilde, of dat we te maken hebben met ‘een mijlpaal voor de Vlaamse natuur’. Demir gokt op het laatste.
Honderdvijftig jaar was de wolf verdwenen uit Vlaanderen, maar uitgerekend nu onze toeristische sector naar adem snakt, snelt de sympathieke schapen en kippenkiller te hulp. Noëlla en co. openen een nieuw perspectief: de wolvensafari! Waarom zouden we nog helemaal naar Afrika reizen om vanuit een busje foto’s te nemen van wilde beesten, als er hier ook rondlopen?
Volgende stap, die alvast op de interesse van de Hubertus Vereniging kan rekenen: de wolvenjacht, ook voor de gepensioneerde tweedeverblijver met kluiten die het deze zomer wat te druk vindt in Middelkerke. De minister moet nog wel overtuigd worden: ‘Parbleu, we weten nog niet eens hoeveel welpjes er geworpen zijn. En mág dat wel van de Veiligheidsraad, daarop schieten en zo?’ Anderzijds vragen bijzondere tijden ook bijzondere maatregelen, dat is toevallig ook weer waar.
Foto’s van Noëlla zonder bolle buik kunnen alleen maar betekenen dat de wolvin plots van haar coronakilo’s af wilde, of dat we te maken hebben met ‘een mijlpaal voor de Vlaamse natuur’