De Rolluikenbeweging

Volgens gegevens van de Kamer van Koophandel zijn er in de eerste drie maanden van dit jaar alleen al in onze regio Ligurië, met anderhalf miljoen inwoners een van de kleinere regio’s in Italië, 3.773 bedrijven verdwenen. De faillissementen van april en begin mei zijn in dat cijfer nog niet meegeteld en de problemen zullen niet verdwijnen als de winkels volgende week weer open mogen.

Handwerkslieden, winkeliers, handelaars, restaurateurs, barmannen en herbergiers hebben zich verenigd in de Rolluikenbeweging. Ze eisen opschorting van de huur en belastingen en een tegemoetkoming in de personeelskosten en kondigen protest aan. ‘Het echte probleem,’ aldus de zegsman van de Rolluikenbeweging, ‘is dat de vraag is weggevallen. We kunnen wel openen, maar onze klanten hebben geen lire om te spenderen.’

Ik vroeg aan Stella wat ze daarvan vond.

‘Je zat aan je gezicht’, zei

Stella.

‘Je hebt zelf net mijn handen ontsmet’, zei ik.

‘Maar daarna heb je op je telefoon gekeken en daarmee heb je buiten een foto gemaakt nadat je wisselgeld had aangenomen. Ik moet ook overal op letten. Paranoïde en psychopathisch moeten we zijn in deze tijd. Neem een voorbeeld aan mij, al sta ik op dit moment niet echt vrolijk in het leven.’

Ze lachte. Ondanks het mogelijke besmettingsgevaar op mijn zojuist zo onnadenkend beroerde rechterneusvleugel zoende ze mij.

Als ik deze quarantaine niet had kunnen delen met mijn stralende, psychopathische Stella, zou ik zijn verschrompeld tot een bitter man in explosieve stagnatie. Zuchtend boodschappen doen en voor de zoveelste keer afwassen en pastarestjes schrapen uit de vergiet zouden zinloos zijn als zij tussendoor niet tegenover mij dineerde met sterren in haar ogen. Als de apocalyps nog moet komen, zal ik die in ieder geval niet hoeven te beleven zonder Stella’s commentaar. Ik zou mij er bijna op verheugen.