UITSTEL

De Duitse schrijver W.G. Sebald schreef het mooiste proza. Austerlitz, De ringen van Saturnus, Duizelingen. Sebald stierf in 2001 na een verkeersongeval. Hij was toen 57 en nog niet zo lang aan het publiceren. Vandaag zou hij 76 zijn geworden.

Sebald liet vijf, zes boeken en enkele gedichten na. Een meesterlijk oeuvre dat misschien alleen nog maar begonnen was, een voorlopig oeuvre. Dat kun je jammer vinden, maar dat hoeft niet.

Het boek van hem dat ik als laatste las, was De emigrés. Na een kwart stopte ik het terug in de boekenkast, om het te bewaren voor later. Ik kon me te goed het moment voorafbeelden dat je alles van Sebald hebt gelezen en je alleen nog maar Sebald kunt herlezen. Ik herlees nu Austerlitz en De ringen van Saturnus met de heldere geruststelling dat ik nog altijd dat andere boek van Sebald kan lezen.

Ik heb me afgevraagd of dit al de juiste dagen waren, maar dat waren ze niet. Het is geen getalm, niet de ontkenning van het vlieden van de tijd, niet de veronderstelling van een lang leven waarin je de beste dingen eeuwig kunt uitstellen. Het is de horizon, het vooruitzicht dat er altijd nog, in het donkerste uur, of het lichtste, dat ongelezen boek van Sebald is. Derhalve worden Austerlitz en

De ringen van Saturnus iedere keer mooier en alsmaar voor

lopiger.