HET IS TIJD VOOR GROTE GEBAREN
De pijnlijke intocht van federaal premier Sophie Wilmès in twee Brusselse ziekenhuizen blijft op het netvlies kleven. Dat ze werd binnengereden tussen twee rijen medisch personeel dat haar de rug toekeerde, ging de wereld rond. De actie was vooral gericht tegen een koninklijk besluit dat opvordering van dokters en verplegers mogelijk maakt. Dat relativeert de zaak, maar het beeld ging natuurlijk een eigen leven leiden. Als de bescheiden en sobere Wilmès al een dergelijke vernedering te beurt viel, wat mag de ruimere politieke klasse dan vanwege de kiezers verwachten?
Aanvankelijk konden onze politieke leiders nog hopen dat hun zichtbaarheid en doortastendheid onzekere burgers weer naar het centrum zouden leiden. In onze buurlanden, zeker Duitsland en Nederland, lijkt het zo te werken. Hier kwam de gezondheidscrisis echter boven op een uitzichtloze politieke malaise. Elke zwakte van het coronabeleid krijgt daardoor bijna automatisch een lading van onvermogen en organisatorische chaos. Niet altijd ten onrechte.
We gaan nu een fase in waarbij de angst steeds meer plaatsmaakt voor wrevel. De vroege zomer doet dromen van vakantie, maar het vooruitzicht daarop blijft troebel. Normaal wordt het zeker niet. Straks komt er nog een zwaardere periode, die waarin dag na dag duidelijker wordt hoe zwaar ons economisch weefsel geleden heeft onder de quarantaine en hoelang de lastige weg uit het dal wordt.
Wrevel zal dan moeten wijken voor woede. Mensen die met werken of ondernemen altijd voor zichzelf en hun naasten konden instaan, zullen hun job of hun nering verliezen. Een sterk gevoel van onrechtvaardigheid daarover dreigt zich in brede lagen van de bevolking te verspreiden. Al die lijnen komen nog voor de herfst samen op het moment waarop de huidige federale minderheidsregering door een steviger kabinet moet worden opgevolgd. Bij gebrek daaraan komt het scenario van vervroegde verkiezingen meer dan ooit naar voren.
Verkiezingen zijn het natuurlijke ventiel van de democratie. Schrik voor de uitslag kan geen reden zijn om ze uit de weg te gaan. Het perspectief om met de balans van anderhalf jaar politieke stilstand naar de kiezer te moeten, zou wel een spoorslag moeten zijn voor verantwoordelijke politici. De coronacrisis zet meer druk op het systeem, maar biedt tegelijk mogelijkheden om de gebaande paden te verlaten. Er moeten dit keer geen krenten worden gewogen, maar fundamentele compromissen gesloten. Het is tijd voor grote gebaren. Wie daar niet toe bereid of in staat is, kan beter de eer aan zichzelf houden.
Coronacrisis zet druk op het systeem, maar biedt ook mogelijkheden