Zonde

Ik word wakker op de grond, mijn vloer is van gietbeton, mijn tepels zijn stijf van de kou. Ik heb wel nog een broek aan. Op mijn hoofd groeit een buil. Er is al maanden niemand in mijn huis geweest, maar voor de zekerheid controleer ik mijn bed. Leeg. Ik voel me doder dan mijn oma en mijn oma is al jaren dood.

Rond vijven valt de zon binnen in mijn balkonloze flat. Als ik op tafel ga zitten schijnt ze op mijn gezicht. Ik had me op het houten blad genesteld, als een pastoor in zijn biechtcabine, met niemand aan de andere kant van het raam, maar met voldoende heilig bloed, verdund, het leek wel rosé.

Ik druk een diepgevroren fishstick tegen de buil.

De zomer had zichzelf uitgenodigd, en kwam ook nog eens te vroeg naar het feest. Vijf weesgegroetjes, twee onzevaders.