Terug naar de toekomst
Naar verluidt heeft Natha niel Halpern amper een week nodig gehad om het achtdelige Tales from the loop op papier te zet ten. Hij had maar het gelijknamige koffietafelboek van de Zweedse kunstenaar Simon Stålenhag moeten doorbladeren en de rest was vanzelf gekomen. Dertienineendozijntelevi sie is het nochtans niet.
Wel is het een van de beste, origineelste en tegelijk meest hartveroverende reeksen van het moment. Ook al hoor je er niemand over. Dat komt doordat je het alleen op Amazon Prime Video kunt bekijken. En dat de reeks zich niet eenduidig laat labelen, zit er wellicht ook voor iets tussen.
In zekere zin is het scifi, maar dan vooral vanwege de bizarre zaken die zich afspelen in Mercer, Ohio. In de jaren 80 bevindt zich daar de ‘loop’, een laboratorium waar men tamelijk hoogmoedig de mysteries van het universum wil ontrafelen.
Maar het raadselachtige dat we te zien krijgen, speelt zich haast uitsluitend buiten dat labo af. Zo vinden twee jongens in het bos een soort capsule die hen in staat stelt om onderling van lichaam te wisselen. De ene leert al snel dat het leven makke lijker is en betere perspectieven biedt in de gedaante van zijn kameraad. In een andere aflevering weet een tienermeisje de tijd te bevriezen. In het gezelschap van haar nieuwe lief kan ze zo die fase van prille gelukzaligheid eindeloos oprekken.
Tales from the loop is een melancholische reeks in een retrofuturistische verpakking. Ze kijkt vol compas sie naar de onbeholpenheid, het gesakker en geploeter dat ons mens(elijk) maakt. Van flitsende special effects of pocherige hocus pocus is nergens sprake, dat zou alleen maar afleiden.
De maker haalde inspiratie uit de kunstwerken van Stålenhag, een homo nostalgicus die taferelen uit zijn kindertijd in het hoge noorden verbeeldt en daar (voor die tijd) futuristische elementen aan toevoegt – mechanische robots, bijvoorbeeld. Dat een aflevering geregisseerd werd door Andrew ‘WallE’ Stanton, lag enigszins voor de hand. Ook Jodie Foster zat in de regiestoel, net als onze eigenste Tim Mielants (De Patrick).
Er zijn geen cliffhangers of vaste hoofdrollen in de acht afleveringen, die ook op zichzelf staan. Wel zijn er voortreffelijke acteurs wier personage in de ene aflevering op het voorplan treedt, maar later in de reeks alleen nog in de marge opduikt.
Tales from the loop is wonderschoon, traag en poëtisch. Ongeschikt om gulzig te verorberen. Genadeloze bingers vinden er vast niets aan.
De reeks kijkt vol compassie naar de onbeholpenheid, het gesakker en geploeter dat ons mens(elijk) maakt