Wanneer mogen wij weer op een kind hopen?
Ook ivfbehandelingen liggen stil door de coronacrisis. ZEGER TORDOIR hoopt dat de fertiliteitsklinieken snel heropenen. Het gebrek aan perspectief valt hem zwaar.
Koppels in een vruchtbaarheidstraject worden vergeten in de aanpak van de crisis. Corona heeft ons de kans op een snelle zwangerschap ontnomen, de Nationale Veiligheidsraad ontneemt ons het laatste sprankeltje hoop: perspectief.
Mijn vriendin en ik zijn zes jaar samen. Vier jaar geleden ‘begonnen we aan kinderen’, zoals dat heet. Na wat onderzoek kwam aan het licht dat mijn vriendin PCOS heeft, een syndroom waardoor ze zelden een eisprong heeft. Een behandeling met hormonen bleek noodzakelijk. Drie jaar geleden kregen we het goede nieuws dat we zwanger waren: twee kinderen in één keer. Ons geluk kon niet op. Tot die dramatische (maar tegelijk ook mooie) maandag 19 februari 2018.
Na 24 weken vonden onze kinderen het al tijd om de wereld te verkennen. Veel te klein en breekbaar kwamen ze ter wereld. De ene had zelfs het ‘geluk’ niet om levend geboren te worden, de andere heeft nog drie kwartier geleefd, wat wettelijk een immens verschil is. Ook daarover kan ik boeken vol schrijven, maar nu gaat het om de rollercoaster waarin we sindsdien zijn beland: ivf.
Twee jaar en tien behandelingen later
Een aantal maanden nadat we onze tweeling hadden verloren, begonnen we al met ivf. Vol goede moed: we zouden zo wel snel zwanger worden. Twee jaar, tien behandelingen, ontelbare echo’s, een scan, een operatie, een biochemische zwangerschap, een miskraam en een curettage later, staan we nog steeds met lege handen en een lege buik. Maar er is altijd hoop: de volgende keer is er weer een kans. Jammer genoeg werd ons dat laatste voorlopig ook ontzegd. Niet dat iemand er iets aan kon doen. De coronacrisis treft iedereen.
Mijn vriendin ging de afgelopen week naar de fertiliteitsarts. Toen ze vroeg wanneer wij weer konden beginnen met de vruchtbaarheidsbehandelingen, kreeg ze geen antwoord. De arts wist het niet. En uit haar reactie maakte ik op dat er zelfs geen plan is om deze afdeling weer op te starten.
Wanneer kunnen we opnieuw beginnen? Augustus, september, oktober, november? Geen idee. Dat is zo frustrerend. De Nationale Veiligheidsraad neemt overal beslissingen over: de opening van bedrijven, winkels, scholen, sportclubs … Maar fertiliteit vergeet de raad. Alsof wij nog niet genoeg verdriet hebben.
‘Fertiliteit is geen levensnoodzakelijke afdeling in het ziekenhuis.’ Voor de meeste mensen is dat inderdaad gelukkig niet het geval. Maar als ik zie hoe hard mijn vriendin afziet van het gebrek aan perspectief, vraag ik mij af wat de definitie is van levensnoodzakelijk. Met 600 mensen aanschuiven bij de Ikea? Is die nieuwe kast dan wel levensbelangrijk? Ik begrijp de economische redenen, die zijn zeker belangrijk. Maar mijn vraag is eenvoudig: waarom mag een fertiliteitsbehandeling niet opstarten? Een afdeling die per definitie hygiënisch moet zijn. Waar je de omstandigheden perfect kunt aanpassen om niet met te veel mensen in één ruimte te zijn. Waar de kans op besmetting volgens mij vijfhonderd keer lager ligt dan wanneer je in een lange rij staat voor een meubelgigant.
Niemand om voor te zorgen
In een artikel op VRT NWS over een ander koppel in dezelfde situatie, zei een arts: ‘Het is nog een groot vraagteken wanneer we mogen opstarten. We wachten in spanning af wat de resultaten zijn van de werkgroepen die dat moeten uitwerken.’
Intussen zijn we midden mei en weten de artsen nog steeds
‘Fertiliteit is geen levensnoodzakelijke afdeling in het ziekenhuis.’ Is een nieuwe kast van de Ikea dan wel levensbelangrijk?
niets. Ik las dat ze niet weten of het wel goed is om in deze tijden zwanger te raken. Wat zal de Veiligheidsraad doen? Iedereen verbieden om kinderen te maken? Voor ons komt het daar nu op neer. Ivf is voor ons de iets minder romantische, maar wel enige manier om onze kinderwens te vervullen. Wanneer mogen we weer hopen op een terugplaatsing? Om ooit een ‘echte’ moeder en vader te worden, en niet alleen op papier? Weer hopen dat we misschien echt mogen zorgen voor een kind?
Alsjeblieft, vergeet ons niet.
Corona is voor iedereen moeilijk, voor ons is het extra hard: we mogen amper iemand zien, hebben heel weinig afleiding ‘in ons kot’, we hebben niemand om voor te zorgen, hebben geen toekomstperspectief en we missen onze tweeling harder dan ooit.