HEISA

Joni Mayway ¨¨¨èè

Rammelend, ruig en rafelig: Heisa is zo’n band waarvan je de afgelaste festivalzomer gaat missen. Want de tien tracks op Joni klinken wel goed uit huis, tuin en keukenluidsprekers, ze zullen toch nog iets meer tot de verbeelding spreken als ze in je gezicht geslingerd worden in een kleine, zweterige festivaltent.

Op hun tweede album laat het Limburgse rocktrio iets meer de teugels vieren dan op hun titelloze debuut uit 2018. Dat vonkte nog vaak met wiskundige precisie van riff naar riff, maar nieuwe tracks als ‘A march’ treden in de smoezelige voetsporen van noisebands als Raketkanon. Alsof de gitaarpartijen onderling een moshpit houden.

Maar hoe hard tracks als ‘Serenity now’, ‘Cloudpreaser’ of ‘Detach/mend’ ook uitwaaieren: in de eindsprint krijgen ze grond onder de voeten met hun eigen kleine gitaarapotheose. En eens die begint, is er geen houden meer aan.