Het syndroom van Lybaert
Dieter Coppens (links) en Wim Lybaert: wil de echte gastheer nu opstaan?
Je kunt je allerlei vragen stellen bij De Columbus, er is tijd genoeg, er gebeurt toch nooit wat. Waarom Wim Lybaert na drie seizoenen nog altijd koppig ‘De Colombus’ blijft zeggen. Of de gasten ernaar uitkijken drie nachten op een meter afstand van Lybaert te slapen en omgekeerd. Waar de wc is en of het na enkele dagen niet geweldig begint te stinken in die bus. Waarom de gasten in dit derde seizoen, waarin de bus telkens vertrekt waar hij de vorige aflevering halt hield, vanuit de verte met een rolkoffer komen aangelopen, in plaats van te worden afgezet aan de bus, wat maar beleefd zou zijn. Waarom Lybaert in de tweede aflevering van dit seizoen Ingeborg uitnodigde (dat gaat ons overvloedsbewustzijn te boven).
Het kan vreemd lijken, maar we vonden die vragen gisteren zelf irrelevant, terwijl we naar de vierde aflevering za ten te kijken. Misschien overvalt ons een soort mildheid in deze bizarre peri ode, of heimwee naar lang vervlogen tijden, toen je dit soort reizen nog kon maken. Misschien komt het door de belofte van ruimte in het programma en de totale afwezigheid van enige dwang, dingen waar we meer dan ooit naar snakken. Of misschien is ons leven zo vertraagd dat het natuurlijk aanvoelt mee te deinen op het lome rit me van Lybaert en zijn bus. Kan allemaal, maar het heeft toch vooral te maken met de gast van gisteren, in de bes te aflevering tot nu toe: Dieter Coppens. Geen kwaad woord over sommige andere gasten van dit seizoen, Lieven Scheire en Tom Van Dyck, topkerels, maar Coppens is voor dit programma gemaakt. Dat hadden we kunnen zien aankomen: Down the road speelt zich in een verwant register af en Coppens voelt zich duidelijk net zo in zijn element bij reisgezellen met het syndroom van Down als bij reisgezellen met het syndroom van Lybaert. We hebben hier te maken met wat kenners ‘een schone mens’ noemen.
Daardoor werd De Columbus een ander programma. Een waarin de gast zonder dat hij er erg in had de gastheer werd. Coppens kondigde het profetisch aan bij het begin: ‘Gevaar? Nee, ik vertrouw meteen iedereen die ik tegenkom.’ ‘Verlegen? Nee, geen last van.’ Het werd daardoor een weliswaar trage, maar toch dolle rit door Kroatië en Slovenië, waarbij eeuwige kwajongen Coppens de douaniers jende (‘dit hier is onze marihuana’), slijkmossels proefde (‘smaakt naar slijk’) en in een riviertje Lybaerts gulle buik schoon schrobde (‘da’s een beetje Baloe de beer’). Coppens stal voortdurend de show, zonder ook maar een moment te proberen de show te stelen. Heerlijke man, heerlijke televisie.
De Columbus. op Eén
Met Dieter Coppens werd dit een ander programma, waarin de gast zonder er erg in te hebben de gastheer werd