Denken als het virus
Er wordt nog steeds dagelijks om zes uur een virusbulletin gepubliceerd. Gisteren zijn er in Italië 156 mensen gestorven. Er zijn in totaal nu officieel 32.486 dodelijke slachtoffers. Een studie van de pensioenautoriteit INPS berekent op basis van oversterfte dat het er in werkelijkheid ongeveer 19.000 meer zijn. Een ander onderzoek schat op basis van de serologische tests dat 14 procent van de bevolking is besmet.
Meer dan 7 miljoen Italianen hebben cassa integrazione aangevraagd. Volgens het Nationaal Concilie van de Orde van Psychologen geven acht van de tien Italianen aan dat ze psychische problemen ervaren. Veel mensen zitten nog steeds in huis omdat ze te bang zijn om naar buiten te gaan. Angst, economische onzekerheid, eenzaamheid en de psychische gevolgen van social distancing leiden tot depressies.
Schoorvoetend probeer ik mijn vrijheid te accepteren, maar ik zie duizenden situaties waarvan ik zou smullen als ik het virus was en tegelijkertijd bekruipt mij de vrees dat precies dat het werkelijke probleem is: dat mijn kijk op de dingen besmet is geraakt en dat ik ben gaan denken als het virus.
Op Piazza delle Erbe, die als kloppend hart van de vroegere movida onder een vergrootglas ligt, worden alle angstige regels met vermoeiende precisie nageleefd, althans overdag en tot op een zeker uur in de avond, wanneer de drank te veel dingen vloeibaar maakt. Maar Stella en ik waren gisterenavond op Piazza Lavagna, in de ontembare Maddalena, en daar leken zorgen over eventueel besmettingsgevaar te worden beschouwd als een lachwekkende herinnering aan paranoïde waanzin uit een ver verleden. Uitgelaten groepen vrienden zaten luidruchtig opeengepakt. Er werden handen geschud en er werd gezoend. We vroegen ons af wie anachronistisch waren, zij, die naïeve en zorgeloze tijden deden herleven, of wij, die de quarantaine nog niet van ons af hadden geschud.