Weddenschap
De verhuizingsploeg in Antwerpen is tegelijk de ‘emotionele steun’-ploeg. Ze kwamen druppelsgewijs binnen, sommigen met hun kinderen bij zich. Ze werkten tot hun T-shirts doordrenkt waren van het zweet en ik even de werkzaamheden staakte om cola, pintjes en wijn aan te dragen. Af en toe schoten in de tuin lachsalvo’s omhoog. Ik gniffelde toen ik dacht aan de boze buurman die dat vast niet kon smaken.
Het gelach kwam er vooral door een weddenschap over wanneer precies ik zou huilen. Zouden de eerste tranen komen als ik de lege kamertjes zag? Of bij het vertrekken van de verhuiswagen? Misschien zouden de kranen opengaan als mijn man en kinderen wegreden om alvast in het nieuwe huis spullen uit te uitladen en bij mijn schoonmoeder te logeren. Uiteindelijk hield ik het tijdens al die momentjes vlotjes droog. Toen mensen langskwamen om onze grote stap te vieren en afscheid te nemen, kon ik hen rustig luchtkussen geven. Na een week met krop in de keel bleek D-day toch heel rustig in mijn hoofd en hart.
Toen we in het bijna lege huis nog wat napraatten, bleef één kindje achter. Ze was ontroostbaar. Omdat ze onze kindjes zo zal missen. Niemand had daarop gewed.
Maar ik voelde de tranen prikken.
Geen winnaars vandaag, alleen veel liefde.