‘Ik wil een leeg canvas zijn’ INTERVIEW
In de prikkelende film speelt Koen De Bouw een kunstenaar gemodelleerd op Wim Delvoye. ‘Een kunstvoorwerp mag vrij de wereld rondreizen, maar een mens niet. Dat klopt toch niet?’
‘Als jonge acteur heb ik echt gevochten om niet getypecast te worden als de mooie jongen’
Ontdekking van een ster
‘Het doet deugd om eindelijk weer te midden van publiek een première mee te maken. Drie, vier keer werd er tijdens de vertoning zelfs geapplaudisseerd. Dat is iets wat ik alleen uit het theater kende.’ Koen De Bouw is zichtbaar verguld met de première van The man who sold his skin van de Tunesische regisseuse Kaouther Ben Hania op het 77ste filmfestival van Venetië. Maar ook opgelucht. ‘Het was spannend: ik heb veel mogen improviseren op de set en dan weet je nooit wat de montage overleeft. Er zitten toch altijd stukken bij waarvan je hoopt dat niemand die ooit te zien krijgt.’
Het is een bijrol, in een film die het verhaal vertelt van een Syrische vluchteling. De Bouw speelt een gerenommeerd kunstenaar die de man de kans geeft om naar Europa te reizen als hij een duivelse deal sluit: hij moet zijn rug laten tatoeëren. Zijn personage is duidelijk gemodelleerd op nog een andere Belg: Wim Delvoye, die in 2006 de rug van een man liet tatoeëren en exposeren. Tim werd zelfs verkocht aan een kunstverzamelaar. Delvoye heeft trouwens een geestige cameo in de film, die ook een vitrine is voor heel wat van zijn kunst.
‘Ik heb een dag meegelopen in zijn kantoor in Gent, waar hij me onder andere de huizen toonde die hij heeft gekocht in Iran. Het zijn echte zandkastelen, ruïnes die hij wil opknappen om er zijn atelier te vestigen. Ik vroeg hem of hij niet bang was dat Trump enkele bommen op zijn paleizen zou gooien. “Bang? Nee, dat zou toch prachtig zijn!” Hij is geen slecht mens, maar wel een provocerende ziel.’ ‘Mijn eigen mening doet er niet toe: als acteur dien ik het verhaal. Dit is geen film die een politiek statement maakt, maar wel een die enkele kwesties aankaart. De hoofdrolspeler, Yahya, is Syriër en heeft in Syrië nog familie wonen: hij moet opletten wat hij zegt over deze film. Toch heeft Kaouther, zelf Tunesische, het aangedurfd om een debat op tafel te leggen.’
‘Wat betekent het dat een kunstvoorwerp vrij de wereld mag rondreizen, maar een mens niet? Als je dat niet heel erg vindt, dan weet ik het ook niet meer. Die vraag stellen is al heel wat, zonder dat je per se politieke statements moet maken. Acteurs zijn geen politici, en gelukkig maar. Zo wou ik ook de film niet in de weg staan. Je ziet vaak acteurs die graag uitpakken, graag zelf schitteren, soms ten koste van de film.’ ‘Buster Keaton, met zijn stoïcijnse stone face, is mijn grote voorbeeld daarin. In het publiek zitten allemaal mensen met hun eigen pijn en verlangens. Daarmee geven ze een eigen invulling aan wat ze op het scherm zien. Als je alles zelf al invult als acteur, ontneem je hen die kans. Ik probeer een leeg canvas te zijn, waar het publiek dan eigen dingen op kan projecteren.’ ‘Ik heb altijd zo veel werk gehad in België dat er weinig kans toe is geweest. Nu ik verder in mijn carrière ben, is het moeilijk om die overstap te maken. Al zijn er nu door corona heel wat opnames uitgesteld. Gelukkig kon ik vorige week nog enkele dagen meedraaien op een Franse set.’
De eerste week van het 77ste filmfestival van Venetië was het lanceerplatform van een fenomenale actrice: Vanessa Kirby. Fans van tvserie kennen haar al enkele jaren, als prinses Margaret. Bovendien had ze bijrolletjes in twee blockbusters. Nu is ze op de rode loper van de Mostra echt gelanceerd als een onvervalste filmster.
Met belangrijke rollen in twee films greep ze haar momentum.
is een feministische, poëtische film over twee vrouwen die op het bikkelharde platteland van 19deeeuws Amerika tussen de lijnen en de liefde beginnen te lezen.
De Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó schreef zijn Amerikaanse debuutfilm met zijn vrouw Kata Wéber, met verbluffend resultaat. De film opent met wellicht de langste, maar ook de meest realistische en aangrijpendste bevalling in de filmgeschiedenis, opgenomen in één onafgebroken shot. En dan moet het allemaal nog beginnen.
‘Als acteur ben je hoe dan ook het meest vrij in je moedertaal. Ik zal nooit een native speaker Amerikaan kunnen zijn, maar soms kunnen ze wel iemand met een accent gebruiken. Het was een enorme verrijking om met de Tunesische regisseuse en talent uit de Arabische wereld te werken. Die uitwisseling is zo verrijkend.’ ‘Ik heb altijd geprobeerd om uiteenlopende rollen te spelen. Als jonge acteur heb ik echt gevochten om niet getypecast te worden als de mooie jongen. Dat was niet waarom ik voor het vak van acteur had gekozen. Dat was echt een strijd.’ ‘Ik kan die ergernis dus perfect begrijpen. Bij De zaak Alzheimer hadden ze destijds een radiospot gemaakt: “Jan Decleir als Angelo Ledda, Werner De Smedt als Verstuyft en Koen De Bouw naakt onder de douche”. Dat zou je eens met vrouwennamen moeten durven doen! Onmiddellijk belde ik Erwin Provoost, toen producer, om te eisen dat die spot werd geschrapt, of ik zou niet naar de première komen. Dat lag voor mij extra gevoelig. Het verklaart waarom ik de strijd van vrouwelijke acteurs om ernstig genomen te worden, heel goed begrijp.’ ‘Schoonheid en uitstraling zijn altijd heel belangrijk geweest voor de filmindustrie. Ook een filmfestival moet glamour uitstralen. Zelfs al is het met een masker op.’