Schiet die scenarist naar Mars, en wel nu
Nu op Netflix ¨èèèè
Quizvraag. Wat krijg je als je een sciencefictionreeks maakt met een budget even onmetelijk als de ruimte waarin het verhaal zich afspeelt (de ruimte, dus), over een astronaute die de allereerste bemande Marsmissie van de Nasa leidt, en je Hilary Swank kunt strikken om die astronaute te vertolken?
Antwoord. Een absolute flutreeks. Hoe zulks in godsnaam mogelijk is? Het is de schuld van de Amerikanen. Wat een raar volk is dat toch, met hun grenzeloze heldenverering, hun stuitende patriottisme en hun irritante nadruk op traditionele familiewaarden. Away, want zo heet deze reeks, is nieuw op Netflix, maar voelt aan als iets wat Disney twintig jaar geleden al klef zou hebben gevonden. Het is onbegrijpelijk dat in deze tijden van streamingopbod zo’n slechte reeks nog gemaakt kan worden.
Ga dus gerust iets anders doen dan de rest van dit stuk lezen, meer valt over Away niet te vertellen, maar van ons wordt verwacht dat we dit rubriekje volschrijven, u begrijpt dat. Swank speelt in Away dus astronaute Emma Green, die met een vierkoppige internationale crew naar Mars vliegt. Ze zal drie jaar van huis zijn, wat niet evident is als je een liefhebbende man en een doodbrave dochter achterlaat. Zeker niet als die liefhebbende man, gespeeld door Josh Charles (The good wife, en ook Dead Poets Society, een eeuwigheid geleden), zelf astronaut is en voorbestemd was de missie te leiden, tot hij ernstig ziek bleek te zijn. Zodra mama vertrokken is richting Mars, missen ze elkaar allemaal zo hard dat het pijn doet. Om naar te kijken, bedoelen we. Minutenlang zie je Swank in haar ruimteschip naar een beduimelde foto kijken van man- en dochterlief, even later zie je manlief in zijn ziekbed naar een beduimelde foto van vrouwlief en dochter kijken. Gelukkig kunnen ze ook met elkaar videochatten, de straalverbinding met de ruimte blijkt volledig storingsvrij te zijn. Je ziet dan drie mensen op iPad-schermpjes zeggen dat ze elkaar missen en elkaar gaarne zien. Ogen worden vochtig, lippen trillen, schoenen worden in onze huiskamer naar het tv-scherm gegooid. Het is lang geleden dat we nog naar zoiets stompzinnigs hebben zitten kijken.
En wat gebeurt er dan in de ruimte, zult u vragen. Wel, in de ruimte ies keen protocol. Green wordt aanvankelijk gewantrouwd door haar bemanning, vooral door de stugge Rus met dienst, natuurlijk. Gelukkig doen zich enkele akkefietjes voor die haar de kans geven haar heldenmoed te bewijzen, waarna de Rus bijdraait. Zie je, we moeten elkaar leren vertrouwen, zegt Emma. Het is natuurlijk Swank die dat zegt, en het moet gezegd: ze slaagt er net als Josh Charles in al dit slappe gelul voor te dragen alsof ze het meent. Over heldenmoed gesproken.
Ogen worden vochtig, lippen trillen. Schoenen worden in onze huiskamer naar het tv-scherm gegooid