Mathieu keek 32 keer om
Tweeëndertig keer heeft Mathieu van der Poel omgekeken in de laatste kilometer van de Ronde van Vlaanderen. Ik heb ze geteld. Tweeëndertig keer ging zijn hoofd opzij om te zien wat rivaal Wout van Aert uitvoerde. Wat doet een nek ertoe in het wielrennen? Hij zit als scharnierpunt tussen kop en romp, meer is het niet. In de Ronde maakte de nek van Mathieu overuren.
Als kinderen leren fietsen, krijgen ze een wijze les van hun ouders: altijd voor je kijken. In wielerwedstrijden wordt profs ernstig ontraden achterom te kijken. Het is gevaarlijk en slecht voor je gemoedstoestand. Je ziet een ander naderen en gaat twijfelen aan je eigen kracht.
Onderweg was de nek van Mathieu nog een kalm exemplaar. Wanneer hij het asfalt voor zich in de gaten hield, verschenen een paar plooien boven het boordje van zijn shirt. Keek hij naar zijn pedalen, dan was de nek glad en werden een paar lichte strookjes huid zichtbaar waar de zon minder vat op had.
Onder de rode vlag begon Van der Poel met dat omkijken. Ging Wout achter zijn rug een schijnaanval uitvoeren? Had hij geschakeld? Hoe stonden zijn ogen? Hing zijn mond open?
Heel zijn wielerleven kijkt Van der Poel al naar Van Aert, zoals Van Aert zijn hele carrière naar Van der Poel kijkt. Ze kunnen de ogen niet van elkaar afhouden. Tijdens veldritten, na de koers, op krantenpapier en de televisie.
In de Ronde van Vlaanderen reden ze kilometerslang alleen op kop. Van der Poel in zijn witte geluksbroek en Van Aert met zwarte pijpen. Zonder morren deden ze om en om het kopwerk. Wie niet beter wist, zou zweren dat twee boezemvrienden een lekker rondje aan het fietsen waren. Niets is minder waar.
Van Aert had deze week verteld hoe vaak ze met elkaar spraken. In totaal vijf minuten, het afgelopen jaar. Vrienden of niet, het slot van de wielerklassieker oogde zeer liefdevol. Het werd een vijfsterren pas de deux op de fiets. Van der Poel leidde tijdens de dans in de laatste kilometer. Zijn benen maalden in een kalm tempo, de heupen wiegden heen en weer.
De nek van Mathieu had het zwaar te verduren. Bij het bordje ‘500’ voerde Mathieu het ritme van omkijken op: hoofd naar links, naar voren, naar links, weer naar voren. Wout gaf geen krimp.
Nog 200 meter. Voor de eenendertigste keer draaide de nek. Omkijken. Wout deed nog steeds niets. Het hoofd van Mathieu draaide weer naar voren. Tweeëndertig.
Twee lichamen schoten naar voren, hun fietsen vlogen van links naar rechts. Wout kwam naast Mathieu. Ze zagen de finish en duwden de fiets onder zich vandaan. Het kruis kwam tot achter het zadel.
Alles bij Mathieu was maximaal gestrekt. Armen, rug, rechterbeen. Zijn nek ook. Reikhalzend. Naar voren kijken. Zien hoe de twee voorwielen bijna synchroon op de streep afgingen.