Los door de lattenbodem
Evi Hanssen stak de Atlantische Oceaan over met een zeilboot. Na 5.000 kilometer ging ze weer aan wal met een hoofd vol nieuwe ervaringen en levenslessen. Zij goot alles in een boek, wij gieten een geutje in de krant.
Bea Laus is geboren in 2000, maar haar debuutalbum klinkt alsof ze zich van decennium vergist heeft. Fake it flowers zet het effectpedaal van begin tot eind op fuzzy, alsof de rocktrend van de jaren 90 nooit geëindigd is.
Verwacht van de Filipijns-Britse gitariste echter geen existentiële zwartgalligheid. Haar teksten vertrekken wel vanuit problemen, maar leiden vaak naar geschreeuwde oplossingen: ‘Charlie Brown’ vertelt hoe ze haar armen krasvrij kan houden sinds ze er een Snoopy-cartoon op liet tatoeëren. De strijkers onder het gitaargeruis maken het nog lieflijker in een zwik nummers die opgedragen zijn aan haar vriend. ‘Horen Sarrison’ doet denken aan de zeemzoetere kant van Bush of Goo Goo Dolls en de melancholische indierock van Soccer Mommy, dat dit jaar ook een mooie plaat afleverde.
Toch lijkt Fake it flowers vooral een stijloefening: weinig aan dit album wijst erop dat het niet in de jaren 90 gemaakt is. Toen was Beabadoobee misschien in het niets verdwenen naast taalkrachtiger collega’s als Liz Phair. Nu klinkt ‘Yoshimi Forest Magdalene’ fris voor jonge oren die een soundtrack kunnen gebruiken om de lattenbodem uit hun bed te springen.
1
Wees lief voor je lijf
‘Toen ik in de middelbare school zat, was onze klas in de greep van eetstoornissen. Drie meisjes, onder wie mijn beste vriendin, kregen zware anorexia. Het ging van een beetje vermageren tot zo dun worden dat ze bijna verdwenen. Dat had ook invloed op de rest van de klas: plots begon iedereen op zijn eten te letten. Ik herinner me dat ik als vijftienjarige, nog volop in de groei, als lunch een yoghurtje, twee cracotjes en een appel at. Ik merkte hoezeer het me een gevoel van controle gaf om dat cijfer naar beneden te zien gaan. Gelukkig ben ik aan een bondgenootschap met anorexia ontsnapt, maar het heeft wel impact gehad op mijn relatie met eten en kilo’s, tot nu nog. Op een zeilboot in de oceaan maakt het echter geen zak uit of je vijf kilo meer of minder weegt. Je moet zeewaardig zijn en je taken kunnen uitvoeren, dat telt. Ik besefte er meer dan ooit dat je lief moet zijn voor je lijf. Er is een brede marge tussen overgewicht en ondergewicht. Als je lichaam je draagt en voor je zorgt – want dat is wat een lichaam doet – dan heb je het ideale gewicht: een gemiddeld, gezond gewicht. Lief zijn voor je lijf gaat dus evenzeer over jezelf aanvaarden en dankbaar zijn om hoe je lichaam functioneert.’
2
Als iets dood is, laat het los
‘We hadden een lijkzak aan boord van de zeilboot. Mocht er iemand sterven, dan moesten we het lichaam in die zak doen, het overboord gooien en de rest van de reis met ons mee trekken. De kapitein voegde daaraan toe dat we dat met hem niet hoefden te doen: “Sleep me niet als ballast achter jullie aan.” Vooral symbolisch is dat een mooie gedachte: als iets dood is of kapot – ik denk aan een relatie, werk, iets anders wat stopt – blijf daar dan niet in porren om te kijken of het misschien toch nog ademt. Soms moet iets overboord en moet je verder varen, zonder om te kijken. Laat het los: een dode vis is een dode vis.’
3
Het is geen storm, maar een onweer ‘Alles is een kwestie van perceptie. Op een avond vaarden we met de boot een storm tegemoet. Op de kapitein na waren we allemaal onervaren zeilers, dus bij elke krak of beweging van de boot dachten we dat het einde nabij was. “Het wordt een woelige nacht”, zei de kapitein. “Doe je waterdichte kleding en je reddingsvesten aan. We moeten op alles voorbereid zijn.” Ik zag mij al Titanic-gewijs naar de bodem van de oceaan zinken, maar de kapitein zag mijn paniek, kwam naar me toe, keek in mijn ogen en zei: “Evi, het is geen storm, het is een onweer.” Die woorden veroorzaakten een klik in mijn hersens: het is maar een onweer, daar kan ik mee om. Ik werd rustiger en deed wat ik moest doen. Op diezelfde manier probeer ik nu naar zware periodes in mijn leven te kijken. Als je de consequenties van iets moeilijks nog niet kent, lijkt alles onoverkomelijk, gigantisch, bijna dodelijk. En zulke gedachten verhinderen je om constructief en logisch te denken. Als je weet dat het pittig wordt, maar je houdt jezelf voor dat je er wel door zult komen, dan maak je de situatie voor jezelf overzichtelijker en ga je de problemen rustiger tegemoet.’
4
Wees jezelf, ook al blijk je niet zo leuk te zijn
‘Dit vond ik een moeilijke … Ze komt ook rechtstreeks van het schip. Ik was de eerste dagen van de tocht supermoe en onzeker. “O nee!”, dacht ik opeens. “Niemand vindt mij hier tof!” Ik wist niet waaraan het lag, maar ik zat niet goed in mijn vel.
Ik dacht het eerst op te lossen door wat meer mopjes te maken of wat luider te worden. Maar wat als dat ook niet had gewerkt? Ik raapte al mijn moed bij elkaar en heb al die dingen gewoon aan de ontbijttafel tegen iedereen gezegd. Er kwam een boeiend gesprek op gang waaruit bleek dat ik niet de enige was die wat van zijn stuk was. Achteraf ben ik blij dat ik toen mezelf ben gebleven, ook al was ik niet de leukste versie van mezelf. Je komt nu eenmaal af en toe in situaties of groepen waar ze je minder leuk vinden dan bij je eigen vrienden en familie het geval is. Als je daar dan totaal verkrampt op reageert, ben je vaak nog verder van huis.’
5
Soms is ducttape genoeg
‘Op de zeilboot was ik technisch verantwoordelijk: een farce, want ik ken niets van techniek en haat handleidingen – ik snap ze niet, ze interesseren me niet. Nu bleek ik wél handig met ducttape. En dus heb ik op dat schip alles geplakt: rompen, zeilen, potten en pannen. Alle barsten en scheuren plakte ik dicht. En het werkte nog ook. Toen we eenmaal aangekomen waren, kreeg de boot een groot onderhoud, maar onderweg bleek de ducttape goed genoeg. In het dagelijkse leven werkt het net hetzelfde. Je kunt even verder met tijdelijke oplossingen voor problemen in je werk, je huishouden of relatie. Natuurlijk komt er een moment dat je de problemen eens deftig moet aanpakken, maar intussen weet je waar de barstjes zitten en voorkom je dat ze ongemerkt groter worden.’