Van je familie moet je het hebben
Toen kroonprins Edward begin 1936 koning van het Britse rijk werd, had hij al enige tijd een relatie met de Amerikaanse societyfiguur Wallis Simpson, die toen getrouwd was met haar tweede man. Dat zulks in die tijd een schandaal was, daar hoeven we geen tekeningetje bij te maken.
Het vreemde is dat er aanvankelijk geen schandaal van werd gesproken, toch niet in Engeland. Dat komt zo: niemand wist ervan. Edward en Wallis reisden weliswaar samen de wereld rond, werden door paparazzi gefotografeerd en gefilmd en in de VS stonden de kranten vol verhalen over hen, maar in de Britse kranten werd er met geen woord over gerept, op vraag van de regering. Je kon in die tijd wel Amerikaanse kranten kopen in Engeland, maar die werden gecensureerd. Artikels en foto’s van het schandaalstel werden met de schaar uit alle exemplaren geknipt voor ze in de kiosk belandden. Pas enkele dagen vóór Edward VIII, na nog geen jaar koning te zijn geweest, besloot troonsafstand te doen om met zijn geliefde te kunnen trouwen (ze was intussen gescheiden), brak het verhaal en de bijbehorende storm in Engeland los.
Een heel volk een jaar lang in het ongewisse laten over zo’n belangrijk nieuwsfeit, waarvan de rest van de wereld al maanden aan het smullen is, je zou bijna denken dat Twitter toen nog niet bestond.
De nieuwe zesdelige docureeks The Windsors: inside the royal dynasty bevat wel meer van dergelijke weetjes. Dat George V, de meedogenloze vader van Edward, weigerde zijn geliefde neef tsaar Nicolas van Rusland asiel te verlenen toen de Oktoberrevolutie uitbrak, omdat de Britten de tsaar niet moesten. Even later werd Nicolas met kogels doorzeefd. Of dat diezelfde George zijn naam van Saksen
Coburg en Gotha liet veranderen in Windsor, toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, omdat Duitse namen toen ineens wat minder populair werden in Engeland. Enzovoort.
Het zijn dergelijke details die, alvast voor niet-ingewijden, The Windsors de moeite waard maken. Voor het overige zouden we deze Amerikaanse docureeks omschrijven zoals ze zelf koning George V omschrijft: degelijk, maar duf en saai. Er zitten fantastische archiefbeelden in (kroonprins Edward aan het front!), en toch vonden de makers het nodig er ook compleet overbodige, zelfs storende nagespeelde scènes in te stoppen. Bovendien komen er veel te veel historici, biografen en verre familieleden van de royals aan het woord, met telkens veel te korte soundbites. Zó Amerikaans en belegen.
Het beste aan The Windsors is misschien nog de Vlaamse commentaarstem. Niet moeilijk, die is van Ruth Joos.
We zouden deze Amerikaanse docureeks omschrijven zoals ze zelf koning George V omschrijft: degelijk, maar duf en saai