Vier dagen effectief
Van: Gilles Coulier, Maarten Moerkerke, Kaat Beels, Michaël Roskam, Frederike Migom, Jan Eelen, Dorothée Van Den Berghe, Wouter Bouvijn, Christina Vandekerckhove, Kato De Boeck en Flo Van Deuren, Jonas Govaerts en Robin Pront. Dagelijks drie kortfilms op Eén om 21.30 uur en alle twaalf op VRT Nu. ¨¨¨èè
Toen in maart vorig jaar het leven werd stilgelegd in de eerste coronalockdown, zette dat de creatieve geesten van ons land voor een schier onmogelijke horde. Je kon niet langer een pint gaan drinken! Bijna net zo erg: wekenlang waren zelfs geen theaterrepetities of filmopnames mogelijk. Onder andere de opnames van Robin Pronts Zillion vielen daardoor in het water.
Gelijkaardige omstandigheden in het buitenland leidden al in juli tot een kortfilmreeks op Netflix, waarvoor toppers als Paolo Sorrentino, Pablo Larraín en Kristen Stewart van thuis uit bijdrages leverden. In eigen land hadden regisseurs Gilles Coulier (Cargo) en Maarten Moerkerke (Verborgen verlangen) een beter idee om zichzelf en tien andere regisseurs werk te geven. De twaalf maakten elk een kortfilm die zich afspeelt in de bezoekersruimte van de gevangenis. De setting is zo meteen al coronaproof: er staat plexiglas tussen de twee acteurs. Het wordt zo ook een oefening in inventiviteit. In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister.
Het resultaat is nu elke avond te zien op Eén, en in zijn volledige glorie op VRT Nu. Zoals voor elke kortfilmcompilatie geldt ook hier de wet van de pralinedoos: de ene smaak is raak, de andere bevat likeur of groene smurrie, maar verrassen doen ze allemaal. En er zitten enkele pareltjes bij.
Om nog te zwijgen van de kortfilm van Robin Pront (die eerder al gewéldige kortfilms draaide): de regisseur van D’Ardennen maakte er handig gebruik van dat ’s lands beroemdste acteur nog eens in het land was. Voor Matthias Schoenaerts op de set ging staan met Robert De Niro en co. leverde hij een explosieve bijdrage aan Zuur. Aan de andere kant van het glas: Veerle Baetens, vanachter een masker dat zelfs in deze gemaskerde tijden nog zou opvallen. Dit is wereldklasse.
Ook opkomend talent kreeg een kans: zo verrassen Kato De Boeck en Flo Van Deuren met een kortfilm die speelt met clichés en de verwachtingen van de kijker. Coulier zelf komt nog het verrassendst uit de hoek: bij hem blijven de acteurs (Mounir Ait Hamou en Johan Leysen) alleen hoorbaar, terwijl ze hun weg richting vrijheid banen achter de muren van de gevangenis. Film als goochelarij.
Michaël R. Roskam gaat dan weer noir in zwart-wit met de zo soepel smeerbare, virtuoze dialogen van Dimitri Verhulst en de weer prachtige muziek van Raf Keunen (de soundtrack van de hele reeks is overigens een hoogtepunt, en te beluisteren op onder meer Spotify). Roskam vond een geweldige hoofdrolspeler in Antoine Princen, een voormalige bajesklant die Roskam leerde kennen toen hij research deed in de gevangenis. ‘Het is alleen in films dat er wat gebeurt in het gevang’, klinkt het. Hij kan het weten.
Hier geldt de wet van de pralinedoos: de ene smaak is raak, de andere bevat likeur of groene smurrie, maar verrassen doen ze allemaal