Terrassen heropenen herstelt verloren gezag niet
De cijfers zijn niet beter dan voor de paaspauze, maar toch zien de verenigde regeringen van het land zich verplicht te versoepelen. Maatregelen die drie weken geleden nog noodzakelijk werden genoemd, zijn nu niet meer van tel. Niet dat de beperkingen vanuit epidemiologisch standpunt niet meer nuttig of nodig zijn, maar de geloofwaardigheid van het beleid is te sterk ondermijnd. Met terugwerkende kracht geven de beleidsverantwoordelijken in feite toe dat het er allemaal niet zoveel toe doet, kappers open of dicht, buitenbubbels van vier of tien personen, winkelen op afspraak. Een beter bewijs dat ze de greep op de situatie kwijt zijn, is er niet.
Het beleid is niet meer gestoeld op wetenschappelijke inschattingen zoals ons was beloofd, maar op politieke berekening. Waar kan nog steun voor worden gevonden? Hoe voorkomen we de totale chaos? Wie niet de vader van de overwinning op het coronavirus kan zijn, probeert wat krediet te vergaren voor de verruiming van de bewegingsvrijheid van deze of gene doelgroep. Maar als zoenoffer de terrassen heropenen herstelt het verloren gezag niet.
De verwachting dat een lockdown van enkele weken zou volstaan om het effect van de vaccinatiecampagne zichtbaar te maken en daarmee de motivering van de bevolking te stutten is niet uitgekomen. Hospitalisatiecijfers en overlijdens dalen niet, maar stagneren hooguit. De druk op het gezondheidssysteem blijft extreem hoog. Het virus heeft na drie golven nog altijd verrassingen in petto. De enige hoop is vaccineren, zegt premier De Croo terecht. Al het overige is improvisatie, zonder veel zicht op de effectiviteit ervan. Pfizer is blijkbaar in staat de aarzelingen en twijfels rond AstraZeneca en J&J op te vangen. Het priktempo is verhoogd, maar doen we echt alles om de snelheid waarmee naalden in armen worden gestoken maximaal op te voeren? Iedere vertraging vergroot immers vele problemen. Niet alleen is er meer kans op besmetting en hospitalisatie, maar ook meer tijd voor het virus om te muteren, meer vertraging bij de behandeling van andere levensbedreigende ziekten en meer leed voor wie op de een of andere manier gebukt gaat onder de eindeloze covid-maatregelen.
Dat er overheden zijn die in die omstandigheden prima vaccins terzijde schuiven wegens uiterst zeldzame complicaties is ontstellend. België, met al zijn handicaps, hoort daar vooralsnog gelukkig niet bij. De risico’s van die vaccins zijn immers vele ordegroottes kleiner dan degene die verbonden zijn met de versoepelingsmaatregelen waarover weer zovele uren is gedebatteerd.
De enige hoop is vaccineren, al het overige is improvisatie zonder zicht op effectiviteit