Het is de schuld van de vrije markt
Blind gekocht is geen tv-programma om alleen te bekijken. Met het gezin of vrienden levert het de klassieke discussies van voyeuristische programma’s op. Van ‘wie laat er nu ook een wildvreemde een huis voor je kopen met al je spaargeld’ tot ‘ja, dat zou ik ook niet mooi vinden’. Het niveau van empathie is uiteraard gelinkt aan de kandidaten, en dus zet Play4 daarop in. Ze verdienen het, of ze doen te moeilijk. En dus word je richting een keuze geduwd.
Wij bewonderen vooral makelaarster Béa Vandendael. Ook in dit derde seizoen moet ze hardleerse kandidaat-kopers de economische principes van de vastgoedmarkt uitleggen. Dat doet ze nog steeds secuur en met het nodige begrip. Ja, dat is veel geld, maar als al die andere vlamingen met een baksteen in de maag ook het liefst een pand met historische elementen, een ruim aantal slaapkamers, veel licht en een grote tuin op een premiumlocatie willen, dan is het de zot die er het meeste voor betaalt. Zoiets.
Presentator Kobe Ilsen, die voor de gelegenheid van de VRT even naar Play4 verhuisde, heeft het dan gemakkelijker. Hij mag begripvol instemmen, af en toe de argumenten van Béa en interieurarchitect Bart Appeltans herhalen – ‘Je vraagt wel wat voor dat budget’ – om zich uiteindelijk toch aan de kant van de deelnemers te scharen – ‘Ja, het is wel heel belangrijk voor hen’.
Pas op, we begrijpen de frustratie. Vastgoedprijzen zijn astronomisch. We begrijpen dat het, na jaren sparen, ontnuchterend is om tot de vaststelling te komen dat je daar nog steeds niet je droomhuis mee kunt kopen. Maar dat is de schuld van de vrije markt, niet die van Béa.
‘Bezint eer ge begint’, zegt een van de kandidates op het einde van de eerste aflevering.
We twijfelen er niet aan dat het een enorme stress met zich moet brengen: al die zuurverdiende centen uit handen geven aan iemand anders. Het is niet voor niets de premisse van het programma.
Maar zou die droomwoning er zonder Blind gekocht überhaupt wel zijn? Bijna in koor vertellen de kandidaten over eindeloze vastgoedzoektochten. Tien jaar was familie De Block-Ofei op zoek. ‘Béa vindt het de moeilijkste opdracht tot nu toe’, zeggen ze wat paniekerig. Dat boezemt weinig vertrouwen in, maar dat zei Béa ook al eens in het eerste en tweede seizoen. Het lukte altijd, mits een goedkopere keuken in ruil voor productplacement. Spannend is dat niet, maar wie kijkt, doet het niet daarvoor. Blind gekocht is zoals junkfood: niet het beste, niet voor elke dag, maar het kan af en toe wel als guilty pleasure.
De moeilijkste opdracht tot nu toe? Dat zei makelaarster Béa Vandendael ook al in het eerste en tweede seizoen