De horror van Zoom
De verschrikking van Zoomgesprekken is verwerkt tot een gewiekste horrorfilm die boze geesten oproept via het internet.
¨¨¨èè ‘Als je zegt dat je niks mag of kan, dan is dat voor een stuk ook een gebrek aan creativiteit’, zei professor Johan Braeckman vorige week in deze krant. Het zijn mooie woorden, waar ze zich aan kunnen opwarmen in de Siberische strafkampen. Maar het klopt: terwijl sommigen alleen maar zien wat niet kan, worden anderen net creatiever van beperkingen.
De 28-jarige Britse regisseur Rob Savage, bijvoorbeeld, draaide zonder enige financiële middelen op zijn 17 jaar al zijn regiedebuut. Zo’n jongen weet van wanten. Toen het begin vorig jaar schier onmogelijk werd om nog films te draaien op grote sets met cast en crew, vond hij toch een manier. Hij zag in onze isolatie en de bijbehorende groepsgesprekken over Zoom, Teams en Whatsapp de ideale ingrediënten voor een horrorfilm zoals je die nog nooit zag.
Savage ging snel: vrijwel onmiddellijk begon hij aan het scenario en vervolgens de opnames, en in september vorig jaar kwam de film al online uit in het Verenigd Koninkrijk. Van idee tot release in een halfjaar: faut le faire. De film groeide vrijwel onmiddellijk uit tot een van dé films over en uit deze bizarre pandemieperiode.
Voor Savage zelf werd het alleszins de start van een beloftevolle carrière als horrorregisseur: hij sloot een deal voor drie films met Blumhouse, het productiehuis achter Paranormal activity, The purge en Get out.
Astraal vlak
Vraag is of er nu, weer een halfjaar later, nog veel bereidheid is onder het publiek om mee te gaan in het verhaal: voor wie een naaste verloor aan het virus is dit mogelijk niet de meest opbeurende film. Voor alle anderen zit de fun van de film in het consequent uitgevoerde opzet: de hele film is één Zoomgesprek. Dat stelde Savage meteen ook in staat om voor het gros van de film de acteurs elk afzonderlijk – en dus coronaveilig – te filmen.
Een groepje twintigers vat uit pure quarantaineverveling het plan op om een seance te doen met een medium, maar dan dus over Zoom. De situatie is niet ideaal, zegt het medium, ‘maar er is geen reden waarom geesten niet met ons zouden kunnen communiceren over het internet’. Ook de vrienden moeten lachen – een van hen gooit een shot achterover telkens als het medium spreekt over ‘het astrale vlak’. Het lachen zal hen snel vergaan.
De kijker niet per se eigenlijk. Want hoewel je best wel enkele keren flink schrikt, is dit meer een geestige dan een spookachtige film. Braeckman indachtig haalt Savage het maximum uit alle mogelijkheden die de beperkingen van zo’n Zoomgesprek hem bieden. En hij vergeet de details niet: ook tijdens de grootste gruwel onthouden de vrienden dat ze elkaar moeten ellebogen in plaats van de hand te schudden. Zelfs te midden van boze geesten is het coronavirus nog altijd een ergere vijand.
Ook tijdens de grootste gruwel onthouden de vrienden dat ze elkaar moeten ellebogen in plaats van de hand te schudden: het coronavirus is nog altijd een ergere vijand
Host is een gimmick, maar wel een goeie. En het is ook een tijdsdocument. Als we er over vijf jaar opnieuw naar kijken, kunnen we er hopelijk weer hard om lachen.