Gras groeit niet door eraan te trekken
Dinsdag om 20.35 uur op Eén
¨¨¨èè
Het schijnt een courante grap te zijn onder sociaal werkers, of toch onder sociaal werkers die al te lang in het veld staan, cynisch zijn geworden en op het punt staan er de brui aan te geven: ‘Dat gezin is zo arm dat de kleine moet slapen in de doos van de 85 inch flatscreen-tv met dolby surround systeem.’
Daar moesten we aan denken toen we in de eerste aflevering van Zorgen voor mama zagen hoe Sven, vader van twee, in de leefruimte van zijn sociale woning zat te gamen op de Playstation, aangesloten op een grote tv, terwijl zijn kinderen in de tuin joelden in het opbouwzwembad met diameter van 4,78 meter. Intussen bladderde het behangpapier van de muren en bleek de bakfiets, het enige vervoermiddel van het gezin, al maanden geen ketting te hebben. Sven en zijn vrouw Marleen moeten het rooien met één uitkering van 1.300 euro per maand. Op zulke momenten zitten ook wij klaar met een snel en smalend oordeel. Dat is net waar dit programma tegenin probeert te gaan.
Daartoe heeft Zorgen voor mama, waarin zeven weken lang zes moeders worden gevolgd die in armoede leven, twee troeven. Ze heten Joost Bonte (broer van Vilvoords burgemeester Hans) en Claudia Di Vaio, respectievelijk straathoekwerker en sociaal werker. Zij kennen het klappen van de zweep, en worden erbij gehaald om de moeders, en desgevallend hun partner, bij te staan. Hoe dat moet? Heel voorzichtig, met veel geduld en met fluwelen handschoenen, weten ze allebei, want als je deze kwetsbare mensen een zetje geeft, dan vallen ze om. ‘Gras groeit niet door eraan te trekken’, zo formuleert Joost dat. Mooi geformuleerd van Joost.
Kristel Verbeke, voorheen de zwarte van K3 en nu de erg aanwezige presentatrice van dit programma, probeert dezelfde aanpak, maar het lukt haar niet. Nochtans is ze zelf opgegroeid in armoede, in hetzelfde Hamme als Marleen. Verbeke is vreemd genoeg een stoorzender in dit moedige programma: ze heeft duidelijk het beste voor met deze mensen, maar ze is nu zo rijk dat er geen echt contact meer mogelijk is. Je voelt voortdurend dat ze hen op liberale wijze wil activeren, en ze zegt aldoor de verkeerde dingen. ‘Ik heb in deze straten ook veel miserie gekend in mijn jeugd’, zegt ze tegen Marleen en je ziet Marleen denken: ‘Straks rijd jij gewoon in je Mercedes terug naar je witte villa, mens.’ Tegen Ellen, een jonge alleenstaande moeder die in Ravels zonder hulp van wie dan ook met haar twee luidruchtige zoontjes probeert te overleven, zegt ze: ‘Hoe voelt dat voor jou dat ik nu bij je thuis ga binnenkomen?’ En als Ellen zegt dat ze daar geen probleem mee heeft: ‘Ah, je hebt opgeruimd of wat?’ Welke kleuren hoor je daarna uit te slaan? Juist, alle kleuren van de regenboog.
Kristel Verbeke is vreemd genoeg, en met de beste bedoelingen, een stoorzender in dit moedige programma