‘Een mirakel? Ik heb vooral keihard gewerkt en afgezien’
Tegen Denemarken juichte België om de rentree van De Bruyne en Hazard, maar de comeback van Axel Witsel (32) was net zo belangrijk. Niemand had hem op dit EK verwacht, vijf maanden nadat hij zijn achillespees had gescheurd.
Op 9 januari scheurde je je achillespees. Het is een mirakel dat je nu al terug bent. ‘Mirakel? Jullie bekijken dat zo omdat ik opeens op het EK sta zonder één oefenmatch te hebben gespeeld. Maar wie mirakel zegt, vergeet dat ik maanden keihard gewerkt heb. Het was afzien, zowel fysiek als mentaal. Toch maakte ik nooit een kruis over het EK. Ik keek naar andere spelers die in het verleden een gelijkaardige blessure hadden. Zo had Benteke bijvoorbeeld hetzelfde voor, en hij voetbalde weer na 5,5 maanden.’
Maar toen die achillespees scheurde, dacht je toch ‘game over’, of niet?
‘Het eerste wat ik dacht was: Merde. (lacht) Er was niemand in mijn buurt en de pees knapte. Ik wist meteen dat het erg was. Ik probeerde mijn voet op de grond te zetten, maar die voet reageerde niet meer zoals het moest. Toen begreep ik: dit wordt een maandenlange revalidatie.’
Hoe verklaar je zo’n blessure? Door het grote aantal matchen dat je moest spelen? ‘Er is geen uitleg voor. Het kan iedereen overkomen.’
Vrijwel meteen begon de race tegen de klok. Operatie in België bij topdokter Geert Declercq en daarna een zware revalidatie bij kinesist Lieven Maesschalck in Antwerpen.
‘Ik wilde me absoluut in België laten behandelen. We zijn een klein land, maar op medisch vlak zijn we groots. Dortmund ging meteen akkoord. Natuurlijk speelde het EK in mijn achterhoofd, maar tegelijkertijd probeerde ik mezelf geen druk op te leggen. De eerste weken leefde ik van dag tot dag. Ik kon maar beperkte oefeningen doen, maar gelukkig verliep mijn revalidatie zonder bijkomende pijntjes. Weet je wat me wel een grote boost gaf? Een babbel met Kevin De Bruyne die me wilde steunen.’
‘Mijn doel is om 90 minuten aan te kunnen in de achtste finales’
Axel Witsel Rode Duivel
Zodra je revalidatie op toerental kwam, huurde je een appartement in Antwerpen en liet je je zwangere vrouw achter in Luik met twee kinderen.
‘Dat was niet simpel. In het begin pendelde ik tussen Luik en Antwerpen, maar zodra je twee revalidatiesessies per dag hebt bij Move to Cure, kun je daar beter in de buurt wonen. Dus verhuisde ik wekelijks drie à vier dagen naar die flat. Mijn gezin had daar begrip voor.’
Ondertussen werd je vader van een zoontje Aydji en voetbal je weer. Al die zware opofferingen waren het dus waard.
‘Ja, al geef ik gerust toe dat zo’n revalidatie mentaal zwaar is. Er waren weken dat ik geen zin had om weer al die oefeningen te doen. De motivatie ontbrak. Je wil dat het sneller gaat, maar je mag geen etappes overslaan … Daar moet je doorheen.’
Wanneer wist je dat je het EK zou halen? ‘Ik begon erin te geloven toen ik begin mei de looptraining hervatte. Toen ik een maand later bij de Rode Duivels aansloot, was ik echt vertrokken. Stap voor stap werd ik bij de groepstrainingen betrokken. Dat gaf een goed gevoel.’
Normaal was je rentree gepland voor de derde groepsmatch tegen Finland, maar plots stond je er al tegen Denemarken. En dat bij 1–1 in een loodzware match. ‘Invallen na vijf maanden afwezigheid is nooit evident. Het was makkelijker geweest als we op een 0–2-voorsprong hadden gestaan, maar oké ... Nu had ik geen tijd om veel na te denken. Het belangrijkste was zo snel mogelijk die bal raken om vertrouwen op te doen. Daarom bood ik me direct aan toen Toby (Alderweireld, red.) een vrije trap mocht geven.’
Durfde je direct in duel te gaan? De Bruyne was nog bang om te koppen na zijn hoofdblessure.
‘Dat valt niet te vergelijken. Kevin raakte geblesseerd na een botsing en dan zijn die eerste duels moeilijk. Ikzelf was in het begin eerder bang om bij sprints van richting te veranderen, maar na twee weken training voetbal ik weer zonder handrem.’ Je brengt rust als de ploeg zichzelf dreigt te verliezen. Je hebt een uniek profiel als controleur die zelden een bal verliest.
‘Er zijn nog jongens die als controlerende middenvelder kunnen spelen, maar ik heb een atypisch profiel. Ik ben geen speler die twee ballen binnenknalt of iedereen dribbelt, maar ik probeer sereniteit te brengen. Dat was ook het opzet tegen Denemarken: kalmer voetballen.’
Wat liep er fout in die dramatische eerste helft? ‘Je kunt niet altijd goed spelen en met 3–0 winnen, hè. Er stond genoeg kwaliteit op het veld, maar er was te weinig beweging en te veel lange ballen. Al moet je ook naar de context kijken. Dat volle stadion en de situatie met Eriksen gaven Denemarken een boost, maar we herpakten ons. We moeten ons hoofd niet te veel breken over die wedstrijd. Het mag niet gebeuren in de knock-outfase, maar we trekken er lessen uit.’
En wat nu? Kun je tegen Finland al 90 minuten spelen?
‘Mijn doel is om 90 minuten aan te kunnen in de achtste finales. Ik heb wel matchen nodig om me fitter te voelen en het ritme op te pikken. Tegen Finland is het de bedoeling om langer te spelen dan een halfuur.’