Juwelenroof ontsiert festival

Waar anderen uit dit edele vak der rapportage zich schijnen te beperken tot telexen en perscommuniqués overschrijven, gelooft onderstaande standvastig in eigengevoerde nieuwsgaring. Het is deze ver doorgedreven professionalisering die ons noopte om kantoor te houden ter hoogte van de champagnebar van Hotel Barrière Le Majestic, gelegen aan de Croisette.

Aldaar werd in de vroege uurtjes de gemoedelijke stemming brutaal verbroken door een binnenstormende Jodie TurnerSmith. De Britse actrice had de nacht doorgebracht in het naburige, bescheidenere Marriott, maar kwam met zo veel misbaar ons etablissement binnengestormd dat het kristal in de barkast rinkelde. Reden voor zoveel bombarie? Terwijl de diva die ochtend zat te ontbijten, waren bandieten ingebroken in haar kamer en ervandoor gegaan met haar familiejuwelen.

Daarop legde uw vlijtige verslaggever onverwijld zijn oor te luister bij de lokale arm der wet, die toevallig kantoor hield op precies dezelfde afdeling van Le Majestic. ‘Er is een onderzoek ingesteld’, bromde de inspecteur, die terstond zijn cognac ledigde en op zijn bromfiets richting plaats delict snorde. Behoudens tegenbericht zijn de erfstukken van voornoemde actrice noch de rovers intussen gevat.

Dit alles is echter slechts een voorwendsel om u erop te wijzen dat Wes Anderson in Cannes een briljante, aanstekelijke, virtuoze ode voorstelde aan de onedele kunst van de journalistiek en dan met name het in onbruik geraakte ritueel van het correspondentschap. The French dispatch gaat over een Amerikaanse krant die verslag uitbrengt vanuit het Franse stadje Ennui-surBlasé. De film is een waar feest voor ogen, oren en misschien zelfs neus, aangezien een aanzienlijk deel gewijd is aan de culinaire rubriek van het blad, dat zichtbaar is gemodelleerd op The New Yorker. Het is wellicht Andersons literairste film, vol spitante, razendsnelle dialogen, maar ook vol van zijn typische maniërismen en voortreffelijke ensceneringen. Zelden was zijn horror vacui zo zichtbaar.

Het is ook een film tjokvol sterren: van Timothée Chalamet als een leider van studentenprotesten over Benicio del Toro als een kunstenaar-bajesklant tot Bill Murray als de gedroomde hoofdredacteur. Deze film is een waar genot, een Wes Anderson grand cru. Het is echter merkwaardig dat net voor een ode aan de journalistiek (van weleer) geen persconferentie wordt gehouden, wat nochtans gebruikelijk is voor alle films in competitie. Misschien maar goed. Het betekent echter dat uw ijverige correspondent weer lange uren zal moeten kloppen ter hoogte van zijn geïmproviseerde kantoor, in de hoop de vedetten er alsnog aan de tand te voelen.

Bericht aan de hoofdredactie: stuur meer geld.

The French dispatch is een waar feest voor ogen, oren en misschien zelfs neus