THE GOON SAX Mirror II Matador ¨¨¨èè

De Australische indiescene vond een levenslijn in bands als The Go-Betweens, die in de jaren 80 gebroken harten lijmden met rammelgitaren, ijle synths en vertederende jongen-meisjeharmonieën. The Goon Sax is opgetrokken uit hetzelfde DNA. Letterlijk: zanger Louis Forsters vader Robert was de frontman van The Go-Betweens. Het trio zwelgt in twentysomething ennui, maar brengt zijn beklemming zo ontwapenend dat je ervan gaat glimlachen. De drie songschrijvers/zangers hebben hun eigen timbre en stijl, elke song lijkt van een andere band. In ‘In the stone’, een nummer over te veel drugs en te weinig seks, deelt Forster een lijzige blik met Andrew Savage van Parquet Courts. ‘Tag’ doet drumster Riley Jones tollen in een draaikolk van shoegaze, in ‘Psychic’ nemen postpunkbassen en onderkoelde eightiessynths je in een houdgreep. Derde hond James Harrison kijkt dan weer met de laconieke hondenogen van Jonathan Richman naar de wereld en werpt in ‘Temples’ een lasso naar The Velvet Underground. Aardig allegaartje.