Applaus moet je verdienen
Je mag het eigenlijk niet zeggen want het doorprikt de glamour, maar … Het is kalm in Cannes. Nooit gedacht dat deze zin hier ooit zou staan. Andere jaren is het dringen om een zaal binnen te raken, maar dit jaar zijn sommige vertoningen voor de pers halfleeg.
De Amerikaanse journalisten en filmprofessionals hebben omwille van de coronatoestand de verplaatsing niet gemaakt, net als de Aziaten. Maar het festival is ook zo verstandig geweest om al op voorhand een online editie te houden van de Marché, waarop de deals tussen producenten en distributeurs worden gesloten.
De Europese pers is wel in groten getale present, net als de filmsterren. Eerder deze week kwam Wes Anderson langs met Timothée Chalamet, Benicio Del Toro, Owen Wilson en Tilda Swinton. Wie er niet bij kon zijn, was Léa Seydoux: die zit thuis in Parijs vast na een positieve coronatest, ook al is ze gevaccineerd. Het moest nochtans haar festival worden: de Française is dit jaar in maar liefst vier films in Cannes te zien, waarvan drie in competitie.
De staande ovatie voor duurde negen minuten. Negen minuten! Wie kan er negen minuten klappen?
De persdienst gaat niet in op mijn vraag naar het aantal bezoekers en dat zegt genoeg. Er is geen ontkennen meer aan. De eerste dagen waren er nog belachelijk veel problemen met het online ticketsysteem, dat werd ingevoerd met corona als alibi. Ondertussen kun je zelfs plaatsen reserveren voor een wereldpremière enkele uren later. Dat betekent een opportuniteit voor de bewoners van Cannes en de ook al opvallend weinige toeristen aan de Côte d’Azur. Want de zalen moeten vol. Wie gaat er anders al die staande ovaties klappen?
Want er wordt tegenwoordig geklapt dat het een lieve lust is. Het is een nachtmerrie. De staande ovatie voor The French dispatch duurde negen minuten. Negen minuten! Wie kan er negen minuten klappen? Dat begint te lijken op foltering. Past Disney misschien praktijken toe die we eerder kenden van de Sovjet-Unie of China, waarbij mensen verkrampt staan te applaudisseren omdat ze anders de kogel krijgen?
Dan maar de IJslanders. Lamb is een schitterend regiedebuut in de nevencompetitie Un Certain Regard, met in de hoofdrol Noomi Rapace en behoorlijk wat schapen. De film draait om een wending die zo geflipt is dat je er eigenlijk niks over mag zeggen. Dat worden vervelende recensies.
Na afloop ging het publiek uit zijn dak, al zullen we nooit weten of het dat nu deed uit gewoonte dan wel uit enthousiasme. Noomi en haar IJslandse collegae lieten het zich welgevallen. Maar in plaats van zoals alle anderen te wachten tot het gebulder en gejoel uitstierf, wandelden ze onder luid applaus de zaal uit, alsof ze wel beters te doen hadden. Ik geloof dat de regisseur, Valdimar Jóhannsson, nog naar zijn schapen moest. Noem de IJslanders koel, maar dit was vooral gewoon heel cool.