Frietjes en vlechtjes
Of ik geen zin had om zondagochtend samen te sporten? Ik zat met mijn vriendin op een terrasje in een zeldzame, maar daarom niet minder oprechte, streep zon in een stadje in het noorden van België. Eens iets anders dan die klassieke koffiedates die altijd uitmondden in een stuk worteltaart waarbij ik niet te beroerd ben om mij te ontfermen over het schaamstukje. Devoot als ik ben aan de tempel die mijn lichaam is, zag ik dit als een nieuwe kans voor mezelf. We zouden niet te hoog mikken: sporten moet je opbouwen, net zoals roken. Niet meteen een pakje per dag, maar rustig toewerken naar een fit ritme dat je kan volhouden.
Met wat geluk bleef het droog zodat wij ons in een halfuurtje in het zweet konden werken. Dat was wel welkom na mijn weekje in Portugal, beter bekend als Portudeeg, het land van melk en bloem, veel bloem.
Helaas, zondagochtend ontvang ik een sms met ‘Ander keertje, te moe’. Ondanks die tegenvaller spring ik gezwind uit mijn bed. Ik douch mijn teleurstelling weg en bekijk de opties. Echte doorzetters laten hun sportiviteit niet afhangen van een luie vriend. Daardoor zit ik even later op mijn fiets. Dat mijn tocht naar mijn favoriete brunchplek leidt, is een futiliteit. Ik kies voluit voor pancakes. Noot: in vegan versie, en dus sowieso gezond. Sidenote: suiker is ook vegan. Opgeblazen maar tevreden kijk ik naar mijn leeg bord. Sussend wrijf ik over mijn bolle buikje terwijl ik bedenk hoe heerlijk het als buik toch is dat je geen rug hoeft te zijn en er dus ook niet zo uit hoeft te zien.
Gelukkige Vlamingodag aan de hele Vlamilie! Iedereen is een stoere leeuw vandaag!
Onderweg naar huis valt mij het groot aantal leeuwenvlaggen op. Meteen wordt de feestneus in mij wakker. Een geluk dat ik de dag zo uitbundig begonnen ben, het is 11 juli. Als een trotse Vlamingo app ik in de familiegroep: ‘Gelukkige Vlamingodag aan de hele Vlamilie! Iedereen is een stoere leeuw vandaag!’ Mijn moeder stuurt droog terug: ‘wat eten Vlamingo’s?’ Het antwoord hoef ik niet ver te zoeken, op de hoek van mijn straat geurt het naar het beste vet: frietvet! Geloof mij vrij als ik u zeg dat dit de beste frituur van Vlaanderen is, en bij uitbreiding heel Antwerpen, pardon, België. Ik besluit er op prospectie te gaan naar de ideale Vlamingo. Het valt mij meteen op dat de vrouwen en mannen in de wachtrij evenredig verdeeld zijn, fijn dat dit zonder quota kan.
Ik sluit mij zo onopvallend mogelijk aan om zo veel mogelijk over de Vlamingo’s te weten te komen. Maar dat is zonder de drie vrouwen voor mij gerekend. Nieuwsgierig komen ze op mij af terwijl ze naar mijn haar wijzen: ‘Da’s wel speciaal hé, die vlechtjes. Van waar kom jij?’ ‘Van de overkant’, antwoord ik zo eerlijk mogelijk. ‘Wij wonen hier ook’, vertelt een van de vrouwen. Ze wijst naar haar kinderen die op het voetpad spelen. ‘Maar ik bedoel vanwaar je bent?’ Schoorvoetend geef ik toe dat ik ben opgegroeid in een dorpje in de Voorkempen. Want hoe graag ik mij ook voordoe als de wereldse vrouw uit de grootstad, mijn jeugd speelde zich gewoon af in een onbeduidend boerendorp 20 kilometer van de stadskern vandaan. Maar de buurvrouw neemt geen genoegen met mijn antwoord. ‘Ik heb Marokkaanse roots’, geef ik, niet zonder trots, toe. ‘De volgende!’ schalt de friturist door zijn keet. De dames bestellen zo ongeveer alles in alfabetische volgorde. Trots kijkt mijn buurvrouw naar haar zussen: ‘ik wist het, ik zag het meteen aan haar gezicht’. Ze richt zich naar mij. ‘Wij ook trouwens, en de frituur is van onze neef!’
Om maar te zeggen, schranzers als ik en bij uitbreiding mijn buren en mijn lievelingsfriturist kennen onze wereld. Wij weten waar we moeten zijn op zondag. En wij weten hoe we 11 juli moeten vieren. Met mijn goudgebruinde handen dop ik mijn goudgele frieten in de goudgele mayonaise en drink daar voor de vorm nog een goudgeel gerstensapje bij. Alles voor Vlaanderen, en zeker als het lang genoeg in frituurvet gelegen heeft. Ik loop de gang in en kijk in de spiegel: soms leeuw, soms Vlamingo, maar altijd hongerig.