Hongerstakers zijn eerste verliezers van val regering
De hongerstaking van zo’n 470 mensen zonder papieren nadert een dramatische humanitaire climax. Sinds vorige vrijdag zijn verschillende van hen ook overgegaan tot een dorststaking. Hoe radicaal ze vocht weigeren, is onduidelijk. Journalisten krijgen maar beperkt toegang tot de bezette plekken.
De hongerstakers worden gedreven door wanhoop over de eigen uitzichtloze situatie, maar ook, zeker in hun entourage, door de politieke strijd voor een collectieve regularisatie. Dat plaatst met name de links-activistische Dokters van de Wereld in een aartsmoeilijke spreidstand. Hoe verzoen je een gedeelde politieke strijd als het actiemiddel daartoe, geweldpleging op het eigen lichaam, zo indruist tegen de gezworen eed van Hippocrates? Het neutrale Rode Kruis dient daarom absoluut een grotere rol te krijgen bij het monitoren van de gezondheidssituatie van de hongerstakers.
De eis van de actievoerders is intussen afgezwakt tot de vraag om objectieve criteria en een onafhankelijke commissie voor individuele regularisaties. Maar dan nog blijft ze op het njet botsen van de staatssecretaris, die er een nieuw migratiekanaal in ziet dat elk terugkeerbeleid hypothekeert. Hij wordt daarin gesterkt door het regeerakkoord.
Alleen is daarin een serieuze barst geslagen. Het dreigement van de PS en Ecolo om uit de regering te stappen als er een dode valt, drijft de staking ook naar een politieke climax. Al wordt alles gedaan om zo’n drama te voorkomen, het zijn dure woorden om terug te nemen bij een risico dat niet uit te sluiten valt.
Daarom rijst de vraag wat de PS en Ecolo denken te winnen. Meent de PS werkelijk naar de kiezer te kunnen stappen met een regularisatie, als 240 van de 262 Waalse gemeenten moeten bekomen van catastrofaal noodweer? Is Ecolo echt bereid wegens een migratiedossier regeringsdeelname op het spel te zetten op het moment dat de partij aan de knoppen zit van de Green Deal? Het valt niet moeilijk te voorspellen wie alvast in Vlaanderen de winnaar van vervroegde verkiezingen wordt.
Maar vooral voor de hongerstakers zelf is een val van de regering het slechtste wat hen kan overkomen. Een regering in lopende zaken kan noch mag hen een oplossing bieden. Een ellenlange regeringsvorming zal hun dossier op de heel lange baan schuiven. En de kans dat een nieuwe regering zich soepeler opstelt, is zo goed als uitgesloten. Dat alles legt een verpletterende verantwoordelijkheid op de schouders van al wie deze radeloze mensen heeft aangemoedigd, valse hoop gaf en gebruikte voor een op dit ogenblik totaal onrealistisch en onhaalbaar politiek doel.
Denkt de PS echt dat ze na de catastrofale watersnood met een regularisatie naar de Waalse kiezer kan stappen?