Andere film, zelfde Liam Neeson
RECENSIE FILM Op de grens met Mexico acteert Liam Neeson zoals elders: op automatische piloot.
Wie Liam Neeson al lang genoeg volgt, weet: ooit had de Ier een reputatie hoog te houden. Hij was Spielbergs Oskar Schindler in het gelauwerde Schindler’s list. Maar op een zucht van zijn zeventigste verjaardag is zijn carrière verworden tot een parade van kaduke helden in even inwisselbare actiefilms.
The marksman is helaas geen uitzondering in dat rijtje. Ook nu weer heeft hij als aaibare grijsaard een persoonlijk verlies te verwerken. Zijn bestaan wekt medelijden. Bovendien dreigt hij zijn geliefde ranch te verliezen. Tot zijn pad kruist met dat van een knaapje (Jacob Perez) dat illegaal de grens met Mexico overstak. Hij ziet zijn kans om een cent te verdienen. Maar dan zit het kartel hem op de hielen, help!
De held die stoer maar feilbaar is en gaandeweg tot inzicht komt, het is een cliché als een wit gesneden brood. Een onoprecht en doorzichtig verhaaltje, acteurs die tot weinig meer in staat zijn dan hun lijnen verstaanbaar te brengen: wie nog in Neeson gelooft, moet toegeven dat hij zich al jaren op sets bevindt die zijn talent miskennen. Taken was in 2008 het doffe startschot voor een nieuwe weg die werd ingeslagen, maar die ging steil bergaf. Wanneer is het dal bereikt? Het kan met deze film weleens zover zijn. The marksman is er knullig genoeg voor, ook in zijn wereldvreemde benadering van Mexicanen. De kijker die daar vrede mee neemt, heeft met Neeson en de Mexicanen één ding gemeen: hij verdient beter.