De tijd van je leven op het strand
FILM De maker van The sixth sense draaide in een levensfilosofische bui een miskleun.
M. Night Shyamalan maakt de mensen graag dingen wijs. Dat er kereltjes zijn die doden kunnen zien (in The sixth sense). Of dat geen catastrofe Bruce Willis klein kan krijgen (in Unbreakable). Waar hij in zijn andere films mee kwam aanzetten, was dan veelal te onnozel om los te lopen. Het is allemaal nog plausibel, vergeleken met Old.
In een idyllisch vakantieoord krijgt een gezin een gouden tip van de hotelbaas: vlakbij ligt een droomstrand, achter een kloof in de rotsen. Een busje (bestuurd door Shyamalan zelf) zal hen brengen. Maar al snel is duidelijk dat er iets scheelt met het tijdsverloop op de plek. In een halfuur verouderen ze zomaar even een jaar. Dat betekent dat de volwassenen al op het einde van de dag als rimpelige grijsaards zullen sterven. Stop de klok!
Het onderliggende idee over de tijd die nietsontziend is, werkt misschien in de graphic novel van Pierre Oscar Lévy en Frederik Peeters, waarop de film gebaseerd is, maar in de film is het halfbakken onzin. Het helpt ook niet dat Shyamalan voortdurend wil bewijzen hoe weldoordacht het opzet is. Hij laat de toeristen verklaringen aandragen voor de plotse reuzenhonger van de kinderen en de onmogelijkheid van een terugkeer langs dezelfde weg.
Aan fraaie namen ontbreekt het nochtans niet. Van Gael García Bernal en Vicky Krieps (Phantom thread), tot jeugdige revelaties als Thomasin McKenzie (Leave no trace) en Hereditary-ster Alex Wolff. Maar ze maken geen schijn van kans: de cineast treitert hen door ze de meest stompzinnige dialogen in de mond te leggen.
Cameraman Mike Gioulakis (Us, It follows) tracht met wat effectjes het bovennatuurlijke visueel te vertalen. Het mist even grandioos zijn doel. Old, gefilmd op de Dominicaanse Republiek, is de meest betaalbare, exotische reis die je deze zomer kan maken. Maar je gaat al snel wensen dat je was thuisgebleven.
Testament van een journalist