De wrange smaak van vrijheid

Gek hoe je je een film soms helemaal anders herinnert. Of hoe het gevoel dat hij overbrengt meer bijblijft dan het verhaal. Dat moeten de beste films zijn.

Het kan vijftien jaar geleden zijn dat ik Thelma & Louise zag. In mijn hoofd was het een verhaal van twee vrouwen die zich bevrijden van hun dominante partners. Dat doen ze ook, althans voor een weekend, want dat is het initiële plan: even samen weg. Maar het draait al snel anders uit. Een onverlaat dringt zich na wat sjansen en dansen op aan Thelma. Hij staat op het punt haar te verkrachten, als Louise ingrijpt en hem lood in de borst geeft. Net daarvoor riep hij nog: ‘Suck my cock!’ – vast niet de laatste woorden die hij op zijn grafzerk wil.

Dat al zo vroeg in deze klassieker iemand aan zijn einde komt, was ik domweg vergeten. Net als hoe het zover kwam. Hun verlangen om zichzelf te kunnen zijn, was bijgebleven. Om zichzelf te mógen zijn, onder het mannenjuk vandaan – Thelma durfde haar alfa’tje niet eens te vragen of ze een trip mocht ondernemen. ‘Je krijgt waar je genoegen mee neemt’, verzucht Louise later, terwijl de politie jacht op hen maakt.

Dertig jaar nadat Thelma & Louise het filmfestival in Cannes heeft afgesloten, heeft deze roadmovie geen millimeter aan kracht ingeboet. Hij is zelfs genuanceerder dan verwacht. De vrouwen zijn weliswaar heldinnen, maar daarom is nog niet elke man schorem. Die (enige) Oscar voor Callie Khouri haar scenario was verdiend. Maar in de tijdloosheid schuilt iets wrangs. Als de film niet achterhaald voelt, dan is dat ook omdat de thematiek nog actueel is.

Vandaag is het zeker niet minder aannemelijk dat de twee op de vlucht zouden slaan na zo’n fataal schot. Hoezo, hij wilde haar verkrachten? Iedereen zag toch hoe Thelma gewillig met hem danste? En een vrouw die een man wat aanmiddels

Als de film niet achterhaald voelt, dan is dat ook omdat de thematiek nog actueel is