Ook deze regering danst op de rand

De bijna-crisis over de hongerstakende sans-papiers herinnert er ons aan dat België nooit verder dan één politieke misrekening van de afgrond is. Het dreigement van de PS om uit de federale regering te stappen zodra een van de hongerstakers het leven zou laten, opende meteen het perspectief op een nieuwe uitzichtloze formatie, al dan niet voorafgegaan door vervroegde verkiezingen die de politieke kaarten alleen nog ingewikkelder zouden hebben gelegd.

Dat het gevaarlijk is de aanstoker te zijn van politieke chaos, zagen we eind 2018 nog toen de N-VA de hakken in het zand zette over de ondertekening, door België, van het VN-Migratiepact in Marrakech. Het grote risico is, zo bleek toen, dat de partij die met slaande deuren vertrekt, de greep verliest op de gebeurtenissen.

Niemand weet hoe een crisis dit keer zou zijn uitgedraaid. Zouden we opnieuw een ontslagnemende federale regering hebben gekregen met alleen liberale ministers en kabinetten aan Franstalige kant? Want in het opbod ter linkerzijde had ook Ecolo zijn politieke lot aan de gezondheid van de hongerstakers verbonden. Of waren de PS- en Ecoloministers meegegaan in lopende zaken met een gevallen kabinet? Hoe moest zo’n crisis worden uitgelegd aan een bevolking die het einde van de coronacrisis steeds weer ziet opschuiven, laat staan aan de inwoners van de talrijke Waalse gemeenten en steden die door watersnood zijn geteisterd?

Feit is dat de PS zelf de opgebouwde spanning liet wegebben toen voorzitter Paul Magnette ontkende dat er sprake was van een crisis. En meteen nadien lieten de actievoerders weten dat ze ermee ophielden en toch hun geluk via de individuele procedure wilden beproeven. Door de demarche te elfder ure van PS en Ecolo kunnen die partijen hun achterban, en degenen die intussen verleid zijn door uiterst links, vertellen dat ze met hun straffe taal het geblokkeerde conflict in beweging hebben gebracht. De Vlaamse regeringspartners, ook Vooruit en Groen dus, plus de MR stelden dat de regering de oplossing al klaar had en op haar lijn is gebleven: geen collectieve regularisering. Staatssecretaris Sammy Mahdi hamerde hierop in het Kamerdebat vrijdag. De realiteit is een compromis dat de twee kampen toelaat het gezicht te redden, zoals ook bij vorige hongerstakingen gebeurde.

Wat na de botsing vooral blijft hangen, is de vaststelling dat ook deze federale regering de speelbal is van emoties die snel kunnen ontvlammen en vervolgens ontaarden in een onontwarbaar kluwen. Bij ieder zulke explosie wordt de kloof tussen noord en zuid verder uitgediept.

De realiteit is een compromis dat de twee kampen toelaat het gezicht te redden