Week van de waarheid voor Derwael
Zondag om 13.20 uur Belgische tijd beginnen de Olympische Spelen voor Nina Derwael. Een medaille winnen kan nog niet, ze verliezen wel. Als ze van haar brug dondert, is alles nog voor de finales voorbij.
Dag en nacht verschil
was het, de Nina Derwael van donderdagavond en die van een maand geleden in Gent. Toen vocht ze nog tegen de tranen, en de tranen wonnen. Twintig maanden had ze gewerkt aan een nieuwe oefening aan de brug met ongelijke leggers, ervan overtuigd dat die van 2019 niet goed genoeg zou zijn op de Olympische Spelen.
Maar na een matige test in Kroatië werd het werk van die twintig maanden in de vuilnisbak gekieperd. Derwael greep terug naar haar succesformule van 2019. Een drastische beslissing, ongetwijfeld veel moeilijker dan ze in interviews liet uitschijnen. Op de FIT Challenge in Gent bracht ze die oefening van 2019 voor het eerst in een wedstrijd – en viel ze bij de landing. Een maand voor de Spelen wil je bevestigen en geruststellen, in de plaats kwamen er twijfels en tranen. Konden amper vier weken volstaan om die oefening van twee jaar geleden nog zo goed in de vingers te krijgen als toen?
Vertrouwen is terug
Maar de Nina Derwael van donderdagavond in het Ariake Gymnastics Centre in Tokio was een totaal andere Derwael. Eentje die uitstraalde dat ze de wereld weer aankan. Fysiek staat ze scherper dan ooit. Derwael is altijd al mager geweest, maar in de aanloop naar de grootste afspraak uit haar carrière zit er echt geen grammetje te veel aan. De topvorm voor de topmomenten. En bovendien straalde ze veel positiviteit uit.
De dag voor de afreis naar Japan had in Gent nog een ultieme test plaatsgevonden. Resultaten wou Derwael niet delen, maar die test moet heel erg goed geweest zijn. ‘Datzelfde gevoel terugvinden’, was haar doel in de voorbereiding in het Belgische trainingscentrum in Mito. Het moet zijn dat ze dat gevoel donderdag heeft hervonden. ‘Dit was een heel goede podiumtraining. Er zaten nog wat kleine foutjes in, maar je zag dat die de volgende beurt meteen rechtgezet werden. Ik heb genoten.’
Coach Marjorie Heuls had gezegd dat de knoop na die podiumtraining zou worden doorgehakt: de oefening met een moeilijkheidsgraad van 6.7, of meer zekerheid en 6.5. Maar in het hoofd van Derwael viel er niets meer door te hakken: ‘Ga er maar van uit dat het 6.7 zal blijven. Er is nu geen enkele reden meer om terug te vallen op 6.5. Het ging vandaag goed en het lukt al dagen heel goed op training.’
De twijfels zijn dus weg. Net op tijd, want zondag wordt het serieus. Het zijn ‘maar’ de kwalificaties, maar die zijn wel o zo belangrijk. Niets te winnen, alles te verliezen. Als Derwael haar normale niveau haalt, plaatst ze zich voor twee finales: de brug (de beste acht) en allround (de beste 24). Een finale op de balk is ook mogelijk en zou een bonus zijn. In het slechtste scenario daarentegen valt ze van haar brug – dat kost haar dan een vol punt aftrek. Dan blijft ze met lege handen achter en zijn de Spelen voorbij. In één vingerknip kan de apotheose van vijftien jaar hard werken weg zijn.
Climax
Want dat moet Tokio worden: de climax waar Derwael naar toewerkt sinds ze zich als kind aansloot bij de turnclub van Hasselt. Haar negentiende plaats in Rio 2016 is nog minstens tot donderdag het beste resultaat ooit van een Belgische turner op de Spelen. Ook nadien ging het altijd crescendo: Europees kampioene in 2017, wereldkampioene in 2018 en opnieuw in 2019. In die tijd leek de olympische titel in 2020 een evident vervolg.
Maar toen kwam corona. De Spelen werden uitgesteld, de concurrentie kreeg een jaar meer om de kloof te dichten. Derwael zelf kwam in een annus horribilis terecht. Een mentale dip, fysiek blessureleed en drie keer in quarantaine, waarvan één keer omdat ze zelf positief was. Daarbovenop barstte wereldwijd een schandaal rond misbruik van turnkinderen los. Ook haar coaches, Marjorie Heuls en Yves Kieffer, kregen ervan langs. Derwael ging pal achter hen staan, maar daardoor kwam ze zelf onder vuur te liggen op sociale media. ‘Daar heeft ze veel erger onder geleden dan ze zelf toegeeft’, zei Heuls in mei. Uiteindelijk moesten Heuls en Kieffer door het stof: ze sloegen mea culpa. Het bracht de sereniteit in de aanloop naar de Spelen terug.
Restte nog de zoektocht naar de beste oefening voor Tokio. Het zijn sterke schouders die zoveel pech, tegenslagen en vijandigheid kunnen verdragen. Zondag zien we of Nina Derwael zulke sterke schouders heeft. Na 24 maanden zonder internationale competities is het eindelijk tijd voor antwoorden.
Als alles goed gaat, is het komende week Nina tegen de Amerikanen, tegen de Russen en de Chinezen. Maar zondag is het eerst nog Nina tegen corona, Nina tegen haar criticasters en bovenal: Nina tegen zichzelf.
Fysiek staat ze scherper dan ooit, er zit er echt geen grammetje te veel aan
Als Derwael haar normale niveau haalt, plaatst ze zich voor twee finales: de brug en allround