Kronkelend en fonkelend
RECENSIE MUZIEKTHEATER Frank Mercelis is tegelijk grappig en ontroerend in zijn ode aan de Franse taal en de liefde.
Na vele omzwervingen als zanger, muzikant en acteur komt Frank Mercelis thuis in een heerlijk theaterprogramma. In deze muzikale vertelling gaat hij op zoek naar de wortels van zijn liefde voor de Franse taal en chansons, en van de liefde tout court, want die twee blijken in zijn leven nauw met elkaar verbonden. Mercelis zingt afwisselend in het Frans en het Nederlands, soms in hetzelfde nummer. Hij brengt eigen liedjes (het radiohitje ‘Laat ons deze nacht’) en covers, van Renaud en André Bialek, maar ook ‘We are the world’ (wat grappige imitaties oplevert) en Grace Jones. Nooit gedacht dat ‘I’ve seen that face before’ zich zo mooi en poëtisch zou laten vertalen.
Mercelis begeleidt zichzelf op gitaar, terwijl pianist Antoon Offeciers de liedjes kleur geeft met fijne accenten en suggestieve akkoorden. Tekst en muziek vloeien wonderwel in elkaar, kronkelend en fonkelend, perfect uitgekiend zonder aan naturel te verliezen.
Met veel gevoel voor humor ook, verbaal én muzikaal. De woorden zinspelingen zijn zonder uitzondering relevant en goed gevonden. De net niet gepijnigde flamenco-pastiche die voortspruit uit de klaagzang van Mercelis’ jeugdliefde is een van de grappigste theatermomenten die we dit geamputeerde theaterseizoen al te zien hebben gekregen.
Absurd
Nostalgie (naar de jaren 80), sensualiteit (van de mond-op-mondbeademing tijdens de EHBO-cursus tot porno en rijpe erotiek) en occasioneel een brokje absurdisme (een pratende reiger): met die ingrediënten brengt de zanger zijn liedjes en verhalen op smaak.
Het is daadwerkelijk een soort film die zich afspeelt op het podium, zoals Mercelis in het begin zelf belooft. En de voorlopige bekroning van een erg veelzijdige carrière.
Frank Mercelis
Gezien op 22/1 in cc ’t Getouw, Mol, op tournee tot 26/2. ¨¨¨¨è