‘Ik wilde geen vader worden en toch was geboorte van Lila magisch’
Wat als je ongepland zwanger bent, maar jijzelf of je partner wil geen kind? Een online keuzehulp helpt knopen door te hakken. Fai koos voor het kind, Amir volgde later pas. ‘We hebben veel ruzie gemaakt, maar bleven ook altijd praten.’
Ze hadden nog maar vier maanden een relatie toen ze voor de keuze stonden. Zij, een vrouw van 36 uit Gent, onder meer kleuterjuf en biologe. Hij, een jonge fotograaf van 27 jaar uit Israël, die al veel gereisd had. ‘Ik wilde helemaal geen kinderen’, zegt Amir. ‘Dat wist ik heel mijn leven al. Kort samengevat: ik wilde niet bijdragen aan de overbevolking en aan de vele negatieve effecten die de mens heeft op de natuur en de dieren. Het paste niet in mijn wereldbeeld.’
Fai wist vanaf het begin hoe Amir erover dacht. ‘Zelf twijfelde ik al jaren. Ik zie graag kinderen en heb ze graag om mij heen, maar het hoeven niet per se mijn kinderen te zijn. Ik kon ermee leven dat hij er geen wilde.’
Huilen
De positieve zwangerschapstest verstoorde de balans in hun nog prille relatie. Ze waren beiden in shock. ‘Amir maakte meteen een afspraak bij het abortuscentrum. En ik maar huilen!’, zegt Fai. ‘Ik wist dat hij tegen was en ik had dat aanvaard, maar plotseling was daar dat leventje in mijn buik. Voor mij was dat meteen een kind.’
Bij Amir lag het anders: ‘Geen abortus was voor mij geen optie. Er was geen ruimte in mijn hoofd voor iets anders. Ik wilde nooit vader worden.’
Ze probeerden erover te praten. Elkaar te overtuigen. Zich in elkaars standpunt in te leven. Fai: ‘Ik kende zijn argumenten wel, en ik wist ook dat hij nog jong was, maar het was erg moeilijk om mij in zijn visie in te leven.’ Amir: ‘We slaagden er niet in om elkaar te begrijpen. We maakten veel ruzie. Zo waren we ook niet in staat om elkaar te steunen.’
Fai trok er een week tussenuit – even weg van de pijnlijke discussies. ‘Toen ik rust vond in de natuur, werd het gewoon heel helder: ik hou dit kind, het hoort bij mij.’
Toen Amir hoorde wat Fai beslist had, ging hij dagenlang dwalen in de stad. ‘Ik wist niet wat te doen. Ik voelde een kwaadheid in mezelf tegenover Fai, vroeg me af hoe haar beslissing mijn leven zou beïnvloeden. Bovendien verviel mijn visum. Ik ben toen voor drie maanden terug naar mijn ouders in Israël vertrokken.’
Fai: ‘Ik was vrijwel zeker dat hij niet meer zou terugkomen.’
Welk soort vader
In Israël kreeg Amir veel tijd om na te denken. ‘Het land zat in een zoveelste lockdown. Ik kon geen vrienden zien, alleen mijn ouders, broer en zus. In eerste instantie heb ik het alleen aan mijn vader en broer verteld. Ze zeiden dat er geen fout besluit mogelijk was: elk besluit zou consequenties hebben. Ik kwam op het punt dat ik besefte dat ik hoe dan ook vader werd. De vraag die ik moest beantwoorden, was welk soort vader ik wilde zijn, een afwezige of een betrokken vader?’
Amir en Fai hielden contact. ‘Toen Amir terugkwam naar Gent, zei hij in eerste instantie dat hij kwam voor de vrienden en voor mij, maar niet voor het – nog ongeboren – kind’, zegt Fai. ‘Vervolgens bleek dat hij geen studentenvisum meer kon krijgen. Hij kreeg alleen een visum als hij ons dochtertje zou erkennen. Daar had ik het best wel moeilijk mee.’
Voor Amir was het een wake-upcall: ‘Ik kon mijn besluit niet langer uitstellen. Ik wilde het een kans geven. Ik wilde Fai ook steunen bij de zwangerschap.’
In deze intense periode nam Fai contact met de mensen van Fara, een vzw die hulp en advies biedt bij ongeplande zwangerschap. ‘We maakten nog altijd behoorlijk veel ruzie. We verbraken onze relatie meerdere keren. De mensen van Fara hielpen me om helderder te zien en om het standpunt van Amir beter te begrijpen. Want de hormonen gierden door mijn lijf en het kwetste me dat Amir me zolang
‘Ik wist dat hij tegen was en ik had dat aanvaard, maar plotseling was daar dat leventje in mijn buik. Voor mij was dat meteen een kind’
Fai
Moeder van Lila
‘Ik wilde niet bijdragen aan de overbevolking en aan de vele negatieve effecten die de mens heeft op de natuur’
Amir
Vader van Lila
niet gesteund had. Ik kreeg wel veel steun van mijn moeder, broer en vrienden.’
Amir herinnert zich het moment waarop voor hem alles veranderde: ‘Fai gaf me echo’s van de baby. Ik maakte er zelfportretten mee. Ik legde de echografieën op mijn buik en voelde me ineens echt met het kind verbonden. Fai was al maandenlang moeder aan het worden. Mijn vadergevoel ontstond toen en daar pas.’
Fai: ‘Ik was erg ontroerd toen hij me die foto liet zien.’
Een magisch trio
Vanaf dan leefden ze samen naar de geboorte toe. ‘De vroedvrouw en de doula waren fantastisch’, zegt Amir. ‘Ze stelden me gerust en gaven me een plek in het gebeuren. De geboorte van onze dochter Lila was een magische ervaring in mijn leven.’ Fai voelde zich als een koningin: ‘Hij had de bevallingskamer met lichtjes behangen en enkele playlists klaargezet. Het was bij momenten best zwaar, maar ik werd omringd door een magisch trio en alles verliep vlot en natuurlijk. Het was er heel gezellig.’
En natuurlijk was het eerste wat Lila zag toen ze ter wereld kwam, een fototoestel. Amir: ‘Ik heb om de twee seconden geklikt toen ze ter wereld kwam. Hoe de uitdrukking op het gezicht van Fai steeds veranderde: van paniek, naar pijn, naar overweldiging, naar opluchting, naar geluk ... Wonderlijk.’
Fai: ‘Dezelfde emotionele rollercoaster waar wij al die maanden waren doorgegaan.’
Ze zijn op dit moment in Israël, voor het eerst als gezin op bezoek bij de familie en vrienden van Amir. Ze vierden daar samen de eerste verjaardag van Lila. Ook nu nog wisselen de momenten van intense schoonheid en geluk af met moeilijkheden en verdriet, zeggen de ouders. Amir: ‘Ik ben blij met Lila, maar mijn mening over de wereld is in wezen niet veranderd.’ Fai: ‘We blijven veel praten, zoals we al die tijd hebben gedaan. Het blijft een uitdaging, maar is dat niet in alle jonge gezinnen zo? Lila is een opgewekt kind dat precies weet wat ze wil. Hoe zou het anders kunnen, gezien ze zelf beslist heeft om er te komen?’