Volksfiguur Rob Roels geeft onderdak aan slachtoffers
Bekende Opwijkenaar Rob Roels (85) is een week lang gastheer geweest van een Oekraïens gezin. De man Zhenya is hier al een hele tijd werkzaam als dakwerker. Zijn ploegbaas Gregory Van Lier zorgde voor de gezinshereniging.
Zhenya woont samen met zijn collega’s dakwerkers in Asse. Afgelopen week was hij vaak te vinden op het nieuwe, tijdelijke adres van zijn gezin bij Roels op het Perreveld in Opwijk “Het gezin kon er beschikken over een appartement, een studio, een badkamer, toilet en een volledig uitgeruste keuken. Mijn moeder heeft hier nog gewoond”, vertelt Rob.
Geen enkele Westerse taal
“Ze koken zelf hun potje. De man kreeg van zijn werkgever een voorschot op zijn loon. Ik ben met hen boodschappen gaan doen in een grootwarenhuis. Ik hoef je niet te vertellen dat zij een heel andere keuken hebben dan wij. Ze schrokken van de hoge prijzen. Voorts kunnen ze hier gebruikmaken van een tuin van 15 are. Maar ze zijn niet vaak naar buiten geweest. Met hen communiceren is een probleem. Ze kennen geen enkele Westerse taal.”
Het verblijf bij Rob Roels is tijdelijk gebleken. Tijdens het weekend verhuist het gezin naar een woonst, waar verschillende Oekraiense gezinnen een onderkomen vinden. Daar valt de taalbarrière weg. “Jammer, maar begrijpelijk”, vindt Rob. “Ik verwittigde onmiddellijk pastoor-deken Guido Moeys, dat mijn appartement en studio weer vrij is. Hij zorgt er wel voor dat ik nieuwe gasten krijg.”
Ondervoed
In de familie Roels is het opvangen van vluchtelingen een traditie. “Op het einde van de Tweede Wereldoorlog gaven mijn ouders gevluchte Nederlanders een onderkomen zolang ze maar wilden. Ook Britten en één Canadees heb ik in het ouderlijk huis weten wonen. Oostenrijkse kinderen verbleven hier zes maanden lang. Ze woonden in de Russische zone en waren ondervoed. Ik herinner mij een Fransman, wiens vader gesneuveld was in Indonesië en hier gestrand was.”
‘Met hen communiceren is een probleem. Ze kennen geen enkele Westerse taal’ Opwijkenaar
Rob Roels
“Maar ook in vredesomstandigheden vonden mensen de weg naar hier, zoals een Poolse of een Duitser die hier studeerde. Ik herinner me ook een Australiër, een Thaise en een Letse en een paar Litouwers die op rondreis waren in Europa. Duitse meisjes die in jeugdhuis Nijdrop werkten, vonden hier een dak boven hun hoofd. Dansgroepen legden we hier eveneens te slapen.”
Amarasti
De voormalige leraar was in 1968 medestichter van het jeugdhuis Nijdrop dat tot het beste in Vlaanderen uitgroeide. Toen in 1989 in Roemenië het communistisch bewind omver geworpen werd en het Westen overspoeld werd door beelden van armoede en ellende was Rob Roels er als de kippen bij om met een busje vol hulpgoederen naar ginds te rijden.
“Ik vond het ons toegekende adoptiedorp niet - het stond niet eens op de kaart - en deponeerde alles dan maar in Amarasti. Ik ondernam twintig jaar lang de verplaatsing naar Roemenië.