Meer metaal mocht
Zó slinks zijn die algoritmen van Netflix niet. Ik kijk wel eens naar muziekfilms en naar comedy, dus suggereren ze Metal lords, een tienerfilm die ik links had laten liggen als het scenario niet was geschreven door D.B. Weiss, van het duo achter Game of thrones. (Maar aangezien ik nooit ‘D.B. Weiss’ heb ingetikt, weten de algoritmen dat niet.)
Hunter en Kevin zijn twee misfits, maar Hunter heeft een Plan: met zijn deathmetalgroep Skullfucker de wereld veroveren en dan iedereen uitlachen die hem nu niet ziet staan. Eerst nog Kevin inlijven als drummer, en een bassist vinden.
Dit soort films volgt meestal een vaste formule: er zijn buitenbeentjes, er is een queeste (de talentenjacht van de school), een bedreiging (Kevin vindt een coole vriendin) en er volgt een catharsis. Metal lords speelt daar een beetje mee. Hunter is eigenlijk even elitair als de mensen die hem uitsluiten, op de school lopen niet alleen onverdraagzame jocks maar ook veel volwassen, maatschappijbewuste en tolerante scholieren.
Maar het scenario van Weiss is zwak en laat nog genoeg ruimte voor clichés. Hunters frustraties zijn er van dertien in een dozijn. De start van de film is geforceerd: als Hunter en Kevin vrienden zijn sinds de lagere school, kent Kevin de metalklassiekers die Hunter in de film oplijst natuurlijk al jaren. Met die klassiekers op de soundtrack viel meer te doen. Weiss noemt metal ‘een manier voor kinderen die zich machteloos voelen om zelfverzekerd en sterk te zijn’. Het genre was dus maar een instrument voor de plot: het had ook korfbal kunnen zijn. Weiss heeft er weinig affiniteit mee, en dat voel je.
De film krijgt pas vaart in het laatste halfuur. Dan zit de balans tussen humor, muziek en drama ook goed, tot Hunter overhaast en dus ongeloofwaardig een inzicht bereikt.
We zouden deze film gebuisd hebben, ware het niet van een geweldige scène waarin Tom Morello van Rage Against the Machine, Scott Ian van Anthrax, Kirk Hammett van Metallica en Rob Halford van Judas Priest opeens als relatietherapeut opduiken, en een fijne bijrol van Joe Manganiello, ‘Full Metal Mickey’ uit de film Shoplifters of the world.
Morello was muzikaal adviseur van Metal lords en schreef een aardige song, ‘Machinery of torment’, voor Skullfucker. Kon hij niet een paar scènes suggereren die Hunters liefde voor metal overtuigender aantonen? Dan had regisseur Peter Sollett cinematografisch meer kunnen verzinnen dan het aardige beeld als Hunter van het podium naar boven zweeft – er zijn genoeg muziekfilms om naar te verwijzen. Zoals het nu zit, kan Metal lords meer emotie gebruiken, meer humor, en zelfs meer metal.
Metal is hier maar een instrument om de plot voort te drijven: het had ook korfbal kunnen zijn.
Australië en de VS maken zich zorgen over het ‘veiligheidspact’ dat de Salomonseilanden gesloten hebben met China. ‘Als China er een militaire basis krijgt, zullen we reageren.’
Op minstens 35 uur vliegen van Brussel liggen de Salomonseilanden, zo’n honderd piepkleine eilandjes en koraalriffen in de Stille Oceaan, met de Britse koningin Elizabeth als staatshoofd. Sinds zijn onafhankelijkheid in 1975 kan het staatje zelf een premier verkiezen. Over de echte factor van invloed woedt de laatste weken een bitsige strijd.
De hoofdrolspelers zijn China, Australië en de Verenigde Staten. De steen des aanstoots: een diplomatiek pact dat de vrij onpopulaire premier Manasseh Sogavare met China heeft gesloten. Chinese ‘ordehandhavers’ mogen op de eilanden ‘Chinees personeel en infrastructuur beveiligen en de sociale orde bewaken’. In theorie kan China zo een militaire basis oprichten of de marine laten aanmeren, al ontkende Sogavare dat dat de bedoeling is.
‘Niet ons Cuba’
Australië, dat al even in ruzie ligt met China, heeft zelf een soortgelijk verdrag met de eilandengroep die 1.500 kilometer verderop ligt (zie inzet). Sommige Australiërs beschouwen de regio als hun achtertuin. ‘Een kwalijke neiging’, vindt de Australische analist Terence Wood. ‘Dit is niet ons Cuba, er is nog geen sprake van een echte basis en door de regio alleen te zien als geopolitiek schaakbord brengen we de lokale bevolking geen passende hulp of ontwikkeling.’
Toch noemde de Australische oppositie dit ‘de grootste blunder in het buitenlandbeleid in jaren’. De Australische schrijver David Llewellyn-Smith, riep zelfs op tot een invasie van de eilanden. Nieuw-Zeeland, dat meestal wat milder is tegenover China dan Australië, is ook ongerust. ‘Potentieel leidt dit tot de militarisering van de regio’, zei premier Jacinda Ardern. ‘Wij zien de noodzaak van veiligheidsarrangementen niet in.’
Manasseh Sogavare
‘Dat Australië vindt dat we ons eigen buitenlandbeleid niet mogen bepalen, is een belediging’ Premier Salomonseilanden
Premier Sogavare lijkt zijn positie via dit akkoord te willen versterken. De lokale bevolking, die vooral inkomsten haalt uit visvangst of kokosnootteelt, is gefrustreerd over de houding van de witte, rijke Australiërs. Daar speelt Sogavare handig op in. ‘Waarom kunnen wij niet onafhankelijk kiezen om relaties te hebben met meerdere partners?’, klonk het. ‘Dat Australië vindt dat we ons eigen buitenlandbeleid niet mogen bepalen, is een belediging.’
Sogavare haalde ook uit naar het gebrekkige Australische klimaatbeleid. De stijgende zeespiegel bedreigt het voortbestaan van de eilanden. De Australische denktank Lowy wijst erop dat de Australische keuze voor steenkool boven de veiligheid van Pacific Islanders de echte blunder is. ‘Het gebrek aan actie voor het klimaat heeft de invloed van Australië in de regio verminderd, zeker nu andere concurrenten opdagen.’
Militaire actie?
Deze week zijn de Amerikaanse ambassadeur Daniel Kritenbrink en de hoogste Azië-diplomaat van Washington, Kurt Campbell, geland op de Salomonseilanden. De ambassadeur zei dat de VS de soevereiniteit van de eilandengroep respecteren. ‘Maar we hebben onze vrienden duidelijk gemaakt dat als er stappen worden ondernomen om er een Chinese militaire basis te vestigen, wij ons grote zorgen zullen maken, en dat wij uiteraard zullen reageren’, aldus Kritenbrink. Hij sloot de mogelijkheid van een Amerikaanse militaire actie niet uit toen journalisten ernaar vroegen. ‘Maar de tijd dat we landen konden verplichten te kiezen tussen ons en China is wel voorbij’, zei hij ook.
China zelf heeft de spanningen opgepookt. Als gastheer van het Boao Forum, de Aziatische tegenhanger van de jaarlijkse Davosconferentie, beloofde het ‘nieuwe veiligheidsallianties die welvaart en ontwikkeling brengen, zonder koudeoorlogsdenken.’ Waar het Westen te weinig reddingsboeien gooit, vaart Peking graag rond.