Woedebeheersing in zes afleveringen
elke dinsdag een nieuwe aflevering op Streamz ¨¨¨¨è
Voor de zesdelige reeks We own this city keerde televisiegod David Simon terug naar zijn thuisstad Baltimore. Zijn goddelijke tv-status heeft Simon te danken aan The wire, de allerbeste tv-serie ooit door mensen gemaakt. The wire liep tussen 2002 en 2008 op HBO. Vijf seizoenen lang dissecteerde Simon, die een achtergrond als journalist heeft, een door drugs en corruptie verscheurde stad. Na 2008 maakte Simon een hele resem andere uitstekende series: Treme over de gelijknamige wijk in New Orleans na orkaan Katrina, The deuce over de opkomst van de porno-industrie in een groezelig New York, Show me a hero over een bouwproject in Yonkers en The plot against America, een alternatief geschiedverhaal over Amerika ten tijde van Hitler. Simon is geen populistische serieschrijver, hij probeert elk vezeltje van een samenleving minutieus in kaart te brengen, schetst vervolgens wie aan welke draadjes trekt en wat er dan gebeurt. Hij gaat niet achter één schuldige, hij legt een systeem(falen) bloot.
Over Baltimore had Simon dus nog iets te zeggen. We own this city is gebaseerd op een journalistiek boek van Justin Fenton,
misdaadverslaggever bij The Baltimore Sun, over hoe de Gun Trace Task Force binnen het politiekorps van Baltimore van een elite-eenheid uitgroeide tot een misdadige bende die uit hebzucht burgers overviel, ze tot moes sloeg of ze zelfs genadeloos omlegde.
Exact twintig jaar na The wire doet We own this city vaak aan die oude cultreeks denken. Het is een update: het is Simons antwoord op alles wat de Black Lives Matter-beweging in gang gezet heeft. Het verhaal begint na de dood van Freddie Gray, die stierf in een politiebusje na een brute arrestatie. Net als Dopesick – die magistrale reeks over de Oxycontinepidemie in de VS – maakt de reeks voortdurend tijdsprongen: het verhaal begint in 2015, maar we gaan terug tot in 2003. Alles wat niet strikt noodzakelijk is, werd uit het verhaal geschrapt. Er is geen humor, er zijn geen sappige scènes die de drugshandel voorstellen als onderdeel van een legitiem economisch systeem. In de eerste afleveringen is er amper een streep muziek te horen. Dat is een statement – dit is journalistieke fictie, géén entertainment – en het maakt We own this city aardedonker. Het komt binnen. Ook omdat veel van de protagonisten in dit verhaal in flikkenuniformen gehulde testosteronbommetjes zijn, die elk moment kunnen ontploffen.
Simon schetst een diep onrechtvaardige wereld waarin sluwe, op macht en geld beluste bruten de rechtschapen bureaucraten mee het moeras in sleuren. We own this city is een tijdsdocument, alleen al vanwege die kokende woede waarmee het verhaal verteld wordt.
De protagonisten in dit verhaal zijn in politieuniformen gehulde testosteronbommetjes