‘We smokkelen die vuurpijlen in onze onderbroek het stadion binnen’
‘Ik heb alles samen al acht jaar stadionverbod gekregen. In totaal betaalde ik al zo’n 5.000 euro aan boetes, maar andere hobby’s kosten ook veel geld, hé’
Wie zijn die hooligans die al een heel seizoen een zootje maken van het Belgische voetbal? Waarom doen ze dat, en hoe krijgen ze al die vuurpijlen het stadion binnen? Een 48-jarige hooligan klapt uit de biecht. ‘Wij werken naar een gevecht toe zoals een topsporter naar een WK.’
‘Antwerp-fans die de familietribune van Club Brugge bestormen? Vroeger gebeurde dat elke week. Ik begrijp niet waarom iedereen daar nu zo’n spel van maakt. Dat is toch gewoon een beetje uitdagen? Het is nu niet erger dan vijftien jaar geleden. Het líjkt gewoon erger, omdat iedereen alles filmt en op de sociale media plaatst.’ ‘Wat ik niet begrijp, is dat de erecode onder hooligans steeds minder gerespecteerd wordt. Vroeger golden bepaalde afspraken: geen wapens meenemen naar matchen of gevechten, bijvoorbeeld. Wie wil vechten, moet dat met zijn vuisten doen. En als iemand op de grond ligt, laat je hem gerust. Wie zich daar niet aan hield, werd teruggefloten door zijn eigen vrienden. Maar de nieuwe garde veegt daar haar voeten aan.’
‘De nieuwe generatie heeft ook veel minder binding met de club waarvoor ze supporteren. Als er vandaag mensen opgepakt worden, staat morgen een nieuwe garde klaar. God weet waar ze vandaan blijven komen. Ze nemen ook veel vaker drugs dan vroeger, waardoor de remmen wegvallen. Ze blijven schoppen als iemand op de grond ligt en wapens zijn nu schering en inslag. Dat is het mij niet waard. Ik heb al genoeg littekens. Ik ben ook al verschillende keren in het ziekenhuis beland na een gevecht. Een hersenbeschadiging, twee gebroken polsen, een gebroken enkel, gebroken ribben … Noem maar op. Maar dat maakt mij niets uit. Je herstelt daarvan.’
Kickboks als voorbereiding ‘Het probleem is: als één iemand de erecode niet naleeft, doet niemand dat nog. Vroeger werd er geluisterd naar de oude garde, nu niet meer. Er wordt nu vaker gevochten zonder dat het op voorhand afgesproken was. Wij proberen rivaliserende supportersclans altijd te ontmoeten zonder neutrale fans of fans die niet willen vechten in de buurt. Maar omdat de jongere generatie nu te pas en te onpas en overal vecht, is dat moeilijker geworden.’
‘We plannen de meeste gevechten vooraf, ja. Door de vele camera’s en stewards vechten we liever buiten het stadion. We krijgen al snel genoeg een stadionverbod tegenwoordig. De voetbalkalender is al lang op voorhand gekend, dus we weten wanneer er een speciale match is en wanneer we dus het best kunnen vechten. Er wordt meer dan eens een week of zelfs langer naartoe gewerkt. Velen gaan daarvoor naar de fitness of een kickboksclub. Ze werken naar een gevecht toe zoals topsporters naar een WK. Vaak wordt er ook een selectie gemaakt van wie mag meevechten. Alleen de besten mogen meedoen. Een bivakmuts draag ik nooit. Vroeger droegen alleen mensen die te zwak waren en schrik hadden er een. Nu wil iederéén anoniem zijn.’
Als een dier in een kooi ‘Waarom we zo graag vechten? Mannen zitten vol testosteron, zeker jongere mannen. Bovendien geeft vechten een kick, en dat is best verslavend. Vaak lokken de speciale eenheden van de politie trouwens zelf het gevecht uit, maar dat zullen ze natuurlijk nooit toegeven. Dat zijn ook maar jonge mannen die opgeleid zijn om te vechten en hopen dat er eens iets gebeurt. De bezoekende fans worden in België overigens niet altijd correct behandeld. En je gedraagt je nu eenmaal zoals je behandeld wordt. De uitvakken zijn hier omringd door hekken, je zit er als een dier in een kooi. Ondertussen dagen de tegenstanders ons uit. Zou jij dan niet uit die kooi willen breken? De uitvakken worden ook steeds kleiner. Bovendien benutten sommige clubs niet hun volledige capaciteit. Daardoor zijn er te weinig tickets en kunnen we niet anders dan in de thuisvakken te gaan zitten. Dan is de kans natuurlijk groter dat er iets mis gaat.’
‘Of we dan niet bang zijn van de politie of van een stadionverbod? Nee. (resoluut) Als je schrik hebt, moet je thuisblijven. Ik ben 48 jaar en heb alles samen al acht jaar stadionverbod gekregen. Mijn langste duurde 2,5 jaar. In totaal heb ik al zo’n 5.000 euro aan boetes betaald, maar andere hobby’s kosten ook veel geld, hè. Telkens als ik een stadionverbod had, raakte ik binnen in een stadion. De supportersclubs zijn op de hoogte van de stadionverboden, de politie geeft hen die info door. Dat wordt evenwel niet altijd gecontroleerd, maar soms lukt het dus niet. Dan proberen we aan tickets voor de thuisvakken te geraken. Dan kopen we in de stad van de match losse tickets. Die worden nooit gecontroleerd. Het stadionverbod geldt trouwens ook niet in andere landen, dus daar raken we ook altijd zonder problemen binnen.’
‘Hoe we die vuurpijlen binnenkrijgen? Daar zitten een heel systeem, netwerk en organisatie achter, ook tussen de clubs onderling. We steken soms materiaal in onze onderbroek, maar dat is lang niet alles. (lacht) Soms laten we de pijlen bewust vinden door een steward, dan denken die dat ze ons liggen hebben. Maar in het stadion ligt dan onze echte voorraad te wachten. We sturen speciale vrachtwagens naar de fabrieken en die krijgen we dan vaak de stadions binnen. We zijn zo al minstens een week vóór de wedstrijd bezig om pyrotechnisch materiaal binnen te krijgen. Soms smokkelen de sponsors van de clubs die voor ons binnen. Of we kopen iemand van de club of een steward om. Waarom denk je dat er nog altijd zoveel drugs binnenkomen via de haven van Antwerpen? Omdat er altijd mensen zijn die iets extra’s willen verdienen.’