‘Ik kan niet meer zoals vroeger ontspannen en aan niets denken’
High Hi timmerde al een tijdje ROCK aan de weg, maar kreeg pas tijdens de pandemie vleugels. Op zijn nieuwe album Return to dust probeert de band te ontsnappen aan de meedogenloze maalstroom van het leven.
‘Ik onderschatte de magie van een radiohit’, zegt Anne-Sophie Ooghe, gitariste en zangeres van High Hi. Terwijl corona voor de meeste artiesten stilstand betekende, zette de Antwerpse rockband een paar zevenmijlslaarspassen vooruit. De single ‘Daggers’ werd door Studio Brussel opgepikt na het livestreamfestival #ikluisterbelgisch en stond wekenlang bovenaan in De
afrekening. En net toen de groep gedumpt werd door haar label, kwam Warner aankloppen.
‘Onze naam doet eindelijk een belletje rinkelen’, glundert Ooghe. ‘Er komen mensen naar onze shows en ze zingen onze nummers mee. Die erkenning was een boost voor ons zelfvertrouwen.’ Vorige zomer had de groep het zo druk met concerten dat Ooghe haar job als logopediste heeft moeten afbouwen. Haar wederhelft, drummer, zanger en visual artist Dieter Beerten, heeft die sprong voorlopig nog niet gewaagd, en ook bassist Koen Weverbergh blijft nog even fulltime ingenieur.
High Hi is een powertrio dat drie platen ver in zijn discografie steeds catchyer is beginnen klinken. Het snijpunt tussen donkere postpunk, ninetiesgitaren en eightiesglitter heeft de band op zijn nieuwe album Return to dust aangescherpt. Producer Daan Schepers en Tucan Michaels, die eerder al Gorillaz en Jungle mixte, deden High Hi nog wat meer sprankelen. Er zit een prettige, dansbare drive in nummers als ‘All cool all fine’ en ‘Due date’. Dé troef is de spanning tussen de stemmen van Ooghe en Beerten, die ze nog meer uitspelen.
Net als Arcade Fire
Ooghe en Beerten schrijven de songs als koppel. Een beetje zoals Arcade Fire, waarin Win Butler en Régine Chassagne de koek verdelen. Hun muziek schurkt soms aan tegen die van de Canadezen, al heeft dat ook met het stemgeluid van Beerten te maken, die een manisch timbre deelt met Butler. Net als Arcade Fire is High Hi ook niet vies van een groter thema. De albumtitel Return to dust klinkt behoorlijk existentialistisch, zo niet fatalistisch.
‘Deze plaat gaat over leven en dood, en de stadia daartussen’, knikt Ooghe. ‘Niet dat dat concept op voorhand vastlag, het is gegroeid tijdens het schrijfprowordt Natuurlijk, de pandemie bracht extra overpeinzingen met zich mee. ‘We waren al met dat thema bezig, maar corona heeft het zeker versterkt. Vooral ook hoe mensen willen voldoen aan wat van hen verwacht wordt, en hoe moeilijk het is die uitgetekende patronen te doorbreken en uit de stroom te stappen.’
Ooghe is net geen 29, de stilstand heeft het besef van ouder worden en eindigheid alleen maar benadrukt, vindt ze. ‘Je begint je meer doelen te stellen. Waar eindigt dit en waarom doe ik dat? Vrienden kopen huizen en krijgen kinderen. Tussen je 25ste en je 30ste gebeurt er zoveel, en het zal alleen maar meer worden. Dat beangstigt mij soms. Ik ben nog hard op zoek naar mezelf. Door muziek te maken, kom ik daar al een stuk dichterbij.’
Ooghe en co. zijn ook niet blind voor het onheil dat almaar nadrukkelijker over ons heen lijkt te spoelen. ‘De wereld staat in brand, mensen kampen met mentale issues, maar als je vraagt hoe het loopt, krijg je als antwoord: alles gaat keigoed met mij.’ Het is een thema dat ook terugkeert in de clip van ‘All cool all fine’, waarin een woonkamer in de fik gaat terwijl de tv ‘keep
calm’ predikt. Zitten we dieper in de shit dan vroeger, dan? ‘Ik voel vooral veel onmacht. Ik weet niet of het tien jaar geleden slechter was. Je schrijft teksten vanuit het moment, wat je nu voelt.’
Stop de gedachtestroom
Dus maak je een plaat over escapisme, over ontkomen aan het onvermijdelijke. Zoals het liedje ‘Nu nu’, dat over, euh, nu gaat. ‘Af en toe moet je kunnen ontsnappen, dat is niet per se iets slechts. Wanneer ik onderweg ben, in de tram of in de auto, komt er een hele gedachtestroom op gang. Dan zet ik een podcast op, anders het te veel en ga ik panikeren. Ik kan niet meer zoals vroeger ontspannen en aan niets denken.’
Dat ontsnappen mag je bijna letterlijk nemen: voor elke song creëerde Dieter Beerten met zijn animatiestudio Lion Beach een virtuele wereld waar je met een VR-bril in kan duiken. ‘Het visuele luik hebben we altijd belangces.’ rijk gevonden’, legt Ooghe uit. ‘High Hi is een universum waarin je je kan onderdompelen en even aan niets anders moet denken.’ Zoals op de hoes van hun nieuwe plaat, waar een gordijn opengaat en je niet ziet waar je in stapt. ‘Dat is het spannende aan muziek maken: springen en zien waar je uitkomt.’
Return to dust van High Hi is nu uit (Warner).
Op 13/5 opent High Hi voor Arsenal in de Lotto Arena, Antwerpen.
‘Ik ben nog hard op zoek naar mezelf. Door muziek te maken, kom ik daar al een stuk dichterbij’ AnneSophie Ooghe Zangeres/gitariste High Hi