Opstootjes aan de Blaarmeersen? Ik zag een gezellig feestje

Sibo Kanobana

Docent sociolinguïstiek en postkoloniale studies (UGent).

Repressie, identiteitscontroles en omheiningen leiden tot méér problemen in recreatiezones, schrijft Sibo Kanobana.

CROWD CONTROL

Iedere Gentenaar zal beamen dat er elk jaar opstootjes zijn aan de Blaarmeersen. Dat is altijd zo geweest. Meestal aan het strand, waar het altijd drukker is dan elders en waar vooral tieners samenkomen. Kinderen dus, zonder hun ouders, die genieten van een beetje vrijheid.

Het haantjesgedrag dat sommige jongens op die leeftijd vaak vertonen, is er veel minder aan de overkant van het strand, ‘bij de trappen’ waar niet mag gezwommen worden en waar vooral twintigers en dertigers gezellig samenkomen en bij een hittegolf toch even in het verboden water baden.

Dat is nu niet meer zonder risico, want ik heb in de afgelopen jaren de Blaarmeersen zien evolueren van een vrije publieke ruimte naar een beveiligde burcht met steeds meer politie. Het is vooral die politie die me doet twijfelen om nog naar de Blaarmeersen te gaan. Niet omdat ik van plan ben om de wet te overtreden, maar omdat politie, omheining en identiteitscontroles van een ontspannende uitstap een stresserende grensovergang maken. En daar pas ik voor.

Fight cage

Maar woensdagnamiddag wilde mijn zoon van negen graag naar de Blaarmeersen. Ik ging de uitdaging aan en we installeerden ons aan het grote strand, toevallig op vijftien meter van waar de ‘opstootjes’ plaatsvonden. We dachten getuige te zijn van een viering van het einde van het schooljaar. Iedereen lachte. De jongens in kwestie, sfeerbeheer, security, omstanders. Het was een prettige sfeer.

Toen ik tijdens het avondjournaal zag hoe de situatie werd voorgesteld, viel ik bijna van mijn stoel. Er was niets nieuwswaardigs gebeurd en toch moest en zou de Blaarmeersen afgeschilderd worden als een plek waar Brusselse jongeren amok maken. Het enige nieuwswaardige was misschien hoe goed de sfeerbeheerders van Flow hun werk hadden gedaan: met een glimlach en een babbel bewaarden ze de goede sfeer. Behalve de politieman in burger bleek niemand zich bedreigd te voelen. Is het dan niet die politieaanwezigheid die tot spanningen leidt?

Gek genoeg creëren omheiningen, identiteitscontroles en betalende ingang voor niet-Gentenaren nog meer drukte, aangezien er wachtrijen ontstaan en we een kooi ontwerpen waarin mensen zich opgesloten voelen. In plaats van een fight cage te creëren, zou men beter de recreatiezone uitbreiden.

Vorige week werd er in deze krant al op gewezen dat er in Vlaanderen veel te weinig recreatie- en zwemgebieden zijn. De toegang tot de weinige plekken beperken, is olie op het vuur gooien. Alle bezoekers worden zo het slachtoffer van een beleid dat zich indekt met meer repressie, iets waar

Alles wat tegenwoordig wordt voorgesteld om de orde te bewaren, sorteert een averechts effect en leidt alleen maar tot meer ‘opstootjes’

op geen enkele bezoeker van de Blaarmeersen zit te wachten.

De recreatiezone uitbreiden betekent ook de systematische controles aan de ingang afschaffen, en de sfeerbeheerders hun werk laten doen. Zij kunnen een band scheppen met de jongeren, ze betrekken bij het belang van het recreatieoord. We moeten stoppen met politiemiddelen in te zetten voor jeugd- en sportbeleid. Toezicht houden op tieners die na hun examens of tijdens de vakantie van het goede weer willen genieten, is niet hun job. Dat is de jeugd criminaliseren en de politie opzadelen met een taak waarvoor ze niet is opgeleid.

Rotte appels

Alles wat tegenwoordig wordt voorgesteld om de orde te bewaren, sorteert een averechts effect en leidt alleen maar tot meer ‘opstootjes’. Plaats desnoods camera’s voor crowd control, zoals ook gebeurt tijdens de

Gentse Feesten. Maar haal die hekken weg en stop de systematische identiteitscontroles.

Uiteraard zijn er onder ‘Brusselse jongeren’ rotte appels die de pret bederven, net zoals bij de politie trouwens. Maar we mogen die jongeren niet afserveren als een monolithisch, bedreigend geheel. We mogen daarbij niet vergeten wie die jongeren zijn. Zij hebben thuis of in hun buurt niet de ruimte om de dwaze dingen te doen die jongeren nu eenmaal doen (u was toch ook ooit een tiener?).

Neen, jongeren aan de Blaarmeersen zijn veelal jongeren uit de minst groene delen van de driehoek GentAntwerpen-Brussel, die niet veel andere opties tot ontspanning hebben. Tenslotte is een correct preventiebeleid niet alleen goedkoper dan repressie, op het einde van de dag gaat iedereen tevreden naar huis: politie, jeugd, gezinnen, Gentenaars, Brusselaars, iedereen.