De volwassenen in de kamer

Zeg mij waar de volwassenen zijn. Waar zijn ze gebleven? De vraag hoe ik volwassen word, houdt mij steeds vaker bezig. Wie kan mij de weg wijzen? Ik deed een nauwelijks representatieve rondvraag onder mijn volgers op Instagram. Of ze zichzelf volwassen vonden? Veertig procent zei van wel, zestig van niet. Met leeftijd had het hoegenaamd niets te maken.

Toen ik verder vroeg naar wat dan een kenmerk van volwassenheid zou kunnen zijn, kreeg ik een schare aan antwoorden. Volwassen zijn is op tijd je belastingsaangifte invullen. Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en anderen. Vooruitziend zijn. Mildheid aan de dag leggen. Je fouten kunnen toegeven. Je eigen mening in vraag blijven stellen en openstaan voor andere perspectieven. Controle en structuur scheppen in chaos. Of ook, je niets meer aantrekken van wat anderen van je denken. Zelfvertrouwen hebben. Volwassen zijn is je leven helemaal uitgedokterd hebben, werd geopperd. Als dat het geval is, dan is de hoop dat ik de volwassenheid ooit bereik nihil.

Volwassen zijn betekent dat je niet meer naar verklaringen zoekt voor je situatie, poneerde een ouder iemand, maar dat je probeert het beste te maken van de kaarten die aan jou werden uitgedeeld. Op zich een mooi antwoord, maar ik ben het niet eens met het eerste deel, het “zoek niet naar verklaringen” - dat klink me te veel als doofpotten en vergeetputten, geen van beide oorden waar ik graag vertoef.

Niet iedereen vond volwassenheid even positief. Nummers als ‘I don’t wanna grow up’ zijn een teken aan de wand. Volwassen zijn is saai worden, schreef iemand. Een lening afbetalen tot aan je pensioen. Hoop verliezen. Stoppen met iets wat je graag doet omdat het zogezegd onvolwassen is. Dat is jammer. Ik vind niet dat volwassen worden iets is waar we bang voor hoeven te zijn. Integendeel, ik kijk ernaar uit. Ik weet alleen niet zo goed hoe. Maar ik blijf proberen.

Mijn laatste verslaving is onschadelijk maar hardnekkig. Ik ben niet weg te slaan van de hoorzittingen die op dit moment in het Amerikaanse parlement plaatsvinden. Ze vervullen een taak die drieduizend jaar geleden weggelegd was voor de Griekse tragedie – de democratie laten zien wat er gebeurd is, hoe het gebeurd is, en waarom. Deze sessies zoeken wél naar verklaringen. Bovendien zijn ze spannend als een miniserie op Netflix.

We horen getuigenissen van overheidsambtenaren die vroeg of laat – vaak beschamende laat – de ‘volwassenen in de kamer’ werden, willen of niet, omdat het moest, omdat het mankind op de troon uiteindelijk ook voor hen te ver ging in zijn tantrum.

Misschien kent u ook wel zo een grote kleuter in een chique kostuum, een Peter Pan van het ergste soort, die in een positie van leiderschap constant brandjes sticht die anderen dan voor hem moeten blussen - maar intussen wel een veelvoud verdient van wat die blussers krijgen. De charme van dit soort zogezegd innemende rommelmakers is iets wat mij volstrekt ontgaat. Ik heb mijn politici liever wat saaier, maar ik heb al gemerkt dat ik daar vaak de enige in ben.

Als ik zie hoe een vrouw als Liz Cheney, een vrouw met wie ik waarschijnlijk geen enkele politieke mening deel, haar rol als ondervoorzitter vervult met waardigheid en een precisie, dan kan ik dat bewonderen. Ze zal naar alle waarschijnlijkheid haar voorverkiezing in Wyoming verliezen omdat ze tegen de grote meerderheid van haar partij in een streep in het zand trok. Ik zal het nooit eens zijn met haar oerconservatieve stemgeschiedenis, maar damn, die vrouw is volwassen. Liz Cheney is volwassen op een moment dat de geschiedenis volwassenen nodig heeft.

Wanneer ik een moeilijke beslissing nemen moet, dan vraag ik mij het volgende af. Wat zou Donald Trump doen? Dan doe ik precies het tegenovergestelde

Ik weet nog steeds niet wat het betekent om volwassen te zijn. Een waterdichte definitie vond ik niet. Maar ik heb voor mezelf wel een beknopte handleiding geschreven, een procedure. Wanneer ik een moeilijke beslissing nemen moet, dan vraag ik mij het volgende af. Wat zou Donald Trump doen? Dan doe ik precies het tegenovergestelde. Op die manier probeer ik, beetje bij beetje, een beetje matuurder te worden.

In datzelfde land, de VS van A, werd zojuist besloten dat een staat een vrouw kan dwingen haar zwangerschap te voldragen. Zijn er genoeg volwassenen om al die voldragen kinderen op te voeden? Ik vrees ervoor.

Nele Van den Broeck is muzikant en theatermaker. Als Nele Needs A Holiday doet ze verwoede pogingen om wereldberoemd te worden. Ze schrijft een tweewekelijkse column, telkens aan de hand van één of meerdere nummers. Vandaag is dat ‘I Don’t Wanna Grow Up’ van Tom Waits.