Patiënt redt minister-president
‘Kijk, kijk’, roept Hilde Crevits, die een paar meubels aan de kant schuift en vervolgens een achterwaartse rotatie om de breedteas met handenplaatsing ten beste geeft. In de volksmond: een flikflak. Perfecte landing, al scheelde het niet veel of een Chinese vaas in de hoek moest eraan geloven.
Eerder die avond heeft Hilde al zestig keer opgedrukt en kwansuis moeiteloos de vierzitsbank boven haar hoofd getild. Alles om ons ervan te overtuigen dat ze na de kleine inzinking van enkele dagen geleden alweer bruist van energie. ‘De dokter zegt dat ik de eerste dagen wel nog wat voorzichtig moet zijn met duurlopen, maar voor de rest is mijn lichaam weer prima in orde.’
Echtgenoot Kris glimlacht minzaam. ‘Onvermoeibaar, ons Hildeken. Ze zou nochtans beter nog wat rusten, maar vanmiddag stoof ze alweer naar Brussel omdat er een probleempje was binnen de Vlaamse regering.’
De viceminister-president/minister van Welzijn snuift vervaarlijk. ‘Een probleempje? Het scheelde niet veel of CD&V zat voor tien jaar in de oppositie. Vorige weekend was ik dan misschien lichtjes onwel, maar ik werd ronduit misselijk van wat die gast daar aan het uitrichten was.’
‘Rustig, snoepie’, sust Kris. ‘Het gevaar is geweken. Je hebt dat goed opgelost. En iedereen weet weer wie de baas is, relax.’
Het zijn altijd weer genoeglijke avonden bij de Crevitsjes, een verplaatsing naar het verre Torhout meer dan waard. De balletjes in tomatensaus hebben gesmaakt, het haardvuur knettert, de
man des huizes heeft zijn beste fles single malt bovengehaald. Zelfs Hilde vindt dat de dag nu wel genoeg opwinding heeft geboden en vlijt zich in de sofa onder een dekentje. Al vlug slaat ze aan het mijmeren.
‘Weet je, mijn beste Parbleu, misschien heeft de politiek de bevolking deze week lichtjes ontgoocheld.’ ‘Denkt u?’
‘Wat houdt de Vlaming dezer dagen écht bezig?’
‘De energiefactuur? Blind getrouwd? Remco Evenepoel?
Om Hildes mondhoek verschijnt een krulletje. ‘Remco ook. Maar toch vooral de septemberverklaring, dunkt me.’
Het was de steller van deze kroniek natuurlijk niet helemaal ontgaan dat de jaarlijkse goednieuwsshow van de minister-president met een paar dagen was uitgesteld. De aanleiding daarvoor was naar verluidt een aantal kleine meningsverschillen tussen CD&V en de rest van de Vlaamse regering. Toch verrast het dat Hilde ons helemaal naar West-Vlaanderen heeft laten komen om wat te redekavelen over enkele euro’s die al dan niet bij het kindergeld komen. Het zijn discussies die hoogstens op de redacties van enkele kranten, van Terzake en De afspraak voor wenkbrauwfronsen zorgen en vervolgens tot de proporties van een Griekse tragedie kunnen aanzwellen. Maar de gemiddelde Vlaming zal er niet vlug zijn thermostaat een graadje hoger van draaien.
Hilde denkt daar anders over. ‘Komaan Parbleu, je beseft kennelijk niet hoe die arme Jan Jambon zich voelde toen het hem daagde dat zijn feestje maandag niet zou doorgaan.’
‘Tiens? Hij had de laatste weken toch vaak genoeg gezegd dat het bij het bezweren van een wereldcrisis niet op een paar dagen aankomt?’
‘Toch was hij zwaar ontgoocheld. Vernederd! Gegriefd! Gekrenkt ook!’ ‘Gekleineerd tevens?’ ‘Onteerd en beledigd bovendien. Zijn ego – waar hij naar eigen zeggen niets om geeft – kreeg deuken. Maar hij heeft gevochten als een leeuw.’
‘In een kooi? Aan wanhoop ten prooi?’
Hilde knikt: ‘Zoiets. Daarom ben ik spoorslags naar Brussel getrokken om hem hulp en bijstand te bieden. Ik ben er nu van overtuigd dat Jan donderdag alsnog de speech van zijn leven zal geven. Daadkracht zal hij uitstralen, leiderschap, koelbloedigheid, standvastigheid. Het is voor die jongen een zaak van eer: een gezonde erfenis aan zijn opvolgers kunnen doorgeven. Zonder show en buiten de tv-studio’s!’
Onrust besluipt ons: ‘We gaan dat toch rechtstreeks kunnen volgen in Villa politica?’
‘Tuurlijk. Vooral zal Jan indruk maken met zijn oproep aan alle politici van goede wil tot een coalition of the willing.’
Deuh? De woorden van George W. Bush voor hij onder valse voorwendselen Irak opblies? ‘Hoe visionair en toepasselijk.’
‘Dank je’, zegt Hilde met een knipoog erbovenop.
Wacht! Onze favoriete Torhoutse minister bedoelt toch niet dat ze heeft meegeschreven aan de septemberverklaring? Ze antwoordt met een listig lachje. ‘Ik was toch in Brussel. Ik kon dat gekwetste ego toch niet aan zijn lot overlaten? Jan had een tekst op maat nodig, nederig en toch trots. Historisch en toch dinges. Zeker kijken, donderdag: wordt topdrama!’
‘Zonder mankeren. Overigens: hoe reageert uw voorzitter inmiddels op uw wonderlijke genezing?’
‘Wie?’ grijnst Hilde.
‘Nog een bodempje Bruichladdich?’ valt Kris haastig in.
‘Lekker!’
‘Laat het smaken, jongens. Ik ga ondertussen nog wat houthakken in de tuin.’
‘Rustig aan, Hilde, je bent nog herstellende.’
‘Komaan, Parbleu. Je beseft kennelijk niet hoe die arme Jan Jambon zich voelde. Hij was ontgoocheld, vernederd, gegriefd, gekrenkt, gekleineerd, onteerd en bovendien beledigd’
Jo Van Damme is tekstschrijver en werpt elke week een satirische blik op de actualiteit.