Een elegie voor ongelovigen
Ontroerend Goed Funeral
★★⭐⭐⭐
THEATER Als eigentijdse afscheidsceremonie pakt uit met een veelbelovend concept, maar de uitwerking heeft te weinig om het lijf.
De roep om nieuwe, areligieuze rouwrituelen klinkt steeds luider. Van alternatieve begrafenisondernemers tot ontwijde kerken en kunstenaars die hun atelier opzetten in palliatieve centra of zich inspireren op de middeleeuwse dodendansen: de westerse wereld lijkt de kunst van het goede sterven eindelijk te omarmen. Geen betere oefenruimte dan het theater, zelf een eeuwenoud ritueel, moet Ontroerend Goed gedacht hebben. Ze verlangen allebei naar loutering en brengen een gemeenschap samen in een strak geregisseerd kader.
Een ritueel bekijk je dan ook niet op afstand, je ondergaat het. Een kolfje naar de hand van het Gentse gezelschap, dat van publieksparticipatie zijn handelskenmerk heeft gemaakt. Bij het binnengaan mogen we actrice Aurélie Lannoy een naam van een overleden geliefde influisteren die we niet willen vergeten. Op het eind van de voorstelling zal ze die voorlezen, terwijl we met z’n allen een rouwlied zingen in een vreemde taal. Wat we herinneren en vergeten bepalen we nooit helemaal zelf, zo klinkt het. Tragisch en mooi tegelijk.
Funeral flirt nadrukkelijk met de codes van de katholieke eucharistie. Net als bij een begrafenis schudden we eerst de handjes van het publiek en de spelers voor we mogen plaatsnemen rond het ceremoniële speelvlak dat à la Castellucci met zwarte gaas is afgeschermd. Met een kaars in de hand en op een gewijde toon begint Karolien De Bleser aan haar preek, maar in haar betoog klinkt geen goddelijke aanwezigheid door. Wel een nuchtere kijk op het universum waarin deeltjes samenklitten en gebeurtenissen vormen, om vervolgens weer uit elkaar te spatten. De