‘Ik moest alleen zijn om heel te worden’
Huisje, tuintje, yogamatje: na een wild leven vol seks, drugs en rock-’n-roll bezingt Maarten Devoldere met Warhaus zijn nieuwe, bedaarde ik.
‘How could you, baby’, vraagt de zanger van Balthazar vertwijfeld op Ha ha heartbreak, de derde plaat van zijn tweede verblijf, Warhaus. Het zijn de laatste stuiptrekkingen van de hedonist die Maarten Devoldere ooit was, de vrouwenjager, de man die het leven gulzig omarmde. Nooit eerder kwam zijn stem van zo diep, de soul gutst uit de donkerste echokamers van zijn hart.
Of toch van de brokstukken ervan. Twee jaar terug liet een break-up Devoldere verpletterd achter. Hij die van vrouw naar vrouw fladderde, de onaflatende verleidingsdans met de muze najagend, werd gedumpt. ‘There’s the gun shot, there’s the wound’, klinkt het niet zonder drama in ‘I’ll miss you baby’, ‘There’s the pain, that pain oh man / How it’s driving me crazy’. ‘Ik was totaal niet klaar voor dat afscheid’, zucht hij. ‘Ik was echt zot van die vrouw, ik dacht dat ik ze gevonden had. En opeens spatte het uiteen. Een jaar lang ben ik er helemaal kapot van geweest.’
Fleetwood Mac
Eerst kreeg hij geen letter meer op papier, de pijn was te heftig. Maar dan trok Devoldere gewapend met laptop en gitaar naar Palermo voor een retraite. Zijn hotelkamer was zijn versie van Justin Vernons hut in Wisconsin, alles kwam er in drie weken uit. Met die intieme demo’s toog hij naar producer Jasper Maekelberg, met het idee dat hij alles opnieuw zou inzingen en de teksten zou bijspijkeren. ‘Maar Jasper overtuigde me om dat net níét te doen. Er zat zoveel kwetsbaarheid in die eerste zangtakes en die lyrics, die mocht ik niet weggooien.’ Het werd de omgekeerde manier van werken: de vocalen eerst, de songs
werden eromheen opgebouwd. En hoe. Zo rauw en intiem de stem, zo zoet en grandioos de omlijsting.
‘Open window’, een song waarin Devoldere nog in de ontkenningsfase zit en denkt dat hij zijn ex kan terugwinnen met zijn teksten, eindigt met een zwierig instrumentaal coda dat uit een romantische Franse seventies-film lijkt te komen. Strijkers wikkelen grandeur rond ‘Time bomb’, in ‘Batteries & toys’ nestelt zijn croon zich in de zoete beat van Fleetwood Macs ‘Dreams’. In ‘I’ll miss you baby’ welt de pijn op vanuit Devolderes tenen, maar de hook mikt op je heupen.
Zo moet je ook de ‘ha ha’ in de albumtitel lezen. ‘Ik heb van dat hartzeer iets catchy gemaakt’, knikt hij. ‘Die “ha ha” hoorde ik in mijn hoofd als een backingkoortje.’ Devoldere luisterde veel naar Marvin Gaye, die pijn in een sexy groove kon verpakken, en naar het latere werk van Bob Dylan en Leonard Cohen. ‘In de sixties jongleerden ze met metaforen, maar naarmate
‘Als ik op het podium stond, was ik al bezig met het feestje achteraf. Daar keek ik welke vrouw ik kon scoren. En tijdens de seks dacht ik aan de sigaret erna’
ze ouder werden, vereenvoudigden ze hun taal. Ze hadden minder te bewijzen. Dat vond ik heel herkenbaar.’
Het is een oefening in loslaten. ‘Ik durf nu iets mooi te laten zijn, vroeger had ik dat kapot willen maken. Kijk naar wat Lou Reed deed met “Perfect day”. Ik ben ook opgegroeid met Ramses Shaffy, ik ben een sucker voor die romantiek.’
Dylans Tangled up in blue, Becks Sea change, Blue van Joni Mitchell, de popgeschiedenis is bezaaid met verpletterende break-upplaten. Maar meer nog dan over de liefde gaat Ha ha heartbreak over Devolderes transformatie. ‘Zonder te dramatisch te willen klinken: er is een Maarten voor en een Maarten na die breuk. Noem het een afscheid van mijn jeugd, de naïviteit, de zorgeloosheid. Klef gezegd: ik ben volwassen geworden.’
Devoldere legt verlangen in de weegschaal. ‘Ooh desire / go easy on me’, smeekt hij in ‘Desire’, een funky popsong rond een wellustige bas. ‘Ik was een prikkeljunk. Drank, drugs, vrouwen, werk, ik joeg alles na. Als ik stilzat, verveelde ik mij meteen. Ik dacht dat mijn leven maar spannend kon zijn als ik in beweging was.’ Hij leefde niet in het moment. ‘Als ik op het podium stond, was ik bezig met het feestje achteraf. Daar keek ik welke vrouw ik kon scoren. En tijdens de seks dacht ik aan de sigaret erna. Mijn leven was een hedonistische tredmolen. Nu, dat vuur is ook dopamine, het is de reden waarom ik zo graag schrijf, maar het kan destructief worden.’
Ayahuasca
De breuk bracht zijn rusteloze artiestenleven tot een halt. Hij kocht een huis, iets waartegen hij zich altijd had verzet, en vond rust in meditatie en het lezen van Carl Jung. ‘Mannen die nood hebben aan een muze, omarmen hun eigen “anima” niet, ze projecteren hun vrouwelijke energie op vrouwen rond hen. Eigenlijk moest ik alleen zijn om heel te worden.’
Jung deed hem ook in zijn schaduw duiken. Ooit zocht hij in drugs naar de donkere zijde van het leven, nu vond hij met een ayahuascakuur inzicht in zichzelf. ‘Er is iets leerrijks aan het slechtste van jezelf in de ogen te kijken, graven in je eigen schaduw. In onze maatschappij is daar geen plaats meer voor. Dat is gevaarlijk, want het zoekt sowieso zijn weg.’
Op de eerste twee Warhaus-platen creëerde Devoldere veel meer een personage, nu laat hij dat schild zakken. Het maakt Ha ha heartbreak pijnlijk eerlijk, maar ook heerlijk. ‘Al dat zelfonderzoek als artiest vond ik vroeger soms egocentrisch, maar nu zie ik er de waarde van in. Het grootste cadeau voor je omgeving is jezelf goed begrijpen.’ ★★★★⭐
het gevonden
naar